Och och och, wat was dit slecht.

Het plotje is de standaardcliche: hoegenaamd lieve man blijkt crimineel en het domme vrouwtje heeft niets door. Werkelijk vanaf de eerste bladzijde is het duidelijk hoe het verhaal gaat lopen en zich verder zal ontwikkelen. En inderdaad komt het precies zo uit als verwacht. Er zit geen enkele verrassing in het verhaal, geen originele wending of onverwachte uitkomst. Compleet voorspelbaar.
Daarnaast heb ik me suf geergerd aan twee fouten die afbreuk doen aan de geloofwaardigheid, welke ik zal toelichten.
Op bladzijde 185 drinkt de hoofdpersoon een Mojito, die wordt beschreven als een bruin drankje dat doet denken aan verdunde hoestdrank. Kennelijk heeft de schrijver iets zogenaamd exotisch willen neerzetten, maar vervolgens een cocktail uitgekozen die hij zelf niet kent en die totaal verkeerd omschreven. Zonde, want voor de rest lijkt het research dat gedaan is voor het boek vrij goed te kloppen. Diverse bekende locaties op Curacao zijn goed herkenbaar.
Maar storender nog vind ik de passage op bladzijde 176, een stukje dialoog, waarin de hoofdpersoon het woord "paranoia" verkeerd gebruikt. Zij bedoelt naar alle waarschijnlijkheid "paranoide". Het betreft de zin: "Ik begin een beetje paranoia te worden." Deze taalfout is geloofwaardig bij een laagopgeleid personage. Het wil er bij mij niet in dat een hockeymeisje uit het Gooi een dergelijke blunder zou begaan.
Dit was het eerste boek dat ik heb gelezen van Linda van Rijn (of wie er dan ook achter het pseudoniem schuilgaat; ik heb me laten vertellen dat het een man is, vandaar mijn eerdere gebruik van "hij" ipv "zij"). Het zal tevens het laatste zijn.