Aanrader voor iedereen die niet te weekhartig is

Mooi debuut, zwaarmoedig doch luchtig verteld.
Als Nederlandse doet het Vlaamse taalgebruik (woorden als nonkel, rekkertje en fier) me altijd enigszins schattig aan. Dat maakt in dit geval de hoofdpersonen nog onschuldiger en de gebeurtenissen en omstandigheden des te akeliger.
Ik vind het boek erg goed geconstrueerd. Het verhaal wordt verteld middels drie tijdlijnen die makkelijk te herkennen zijn aan de hoofdstukaanduidingen. De hoofdstukken die zich in het heden afspelen, beslaan slechts een enkele dag, deze hoofdstukken beginnen met een tijdstip. De hoofdstukken die zich tijdens de zomer van 2002 afspelen beginnen met een datum en de hoofdstukken die zich rond de jaarwisseling een halfjaar voor die zomer afspelen hebben een titel. Het verhaal wordt hierdoor in brokjes verteld, waardoor het belang van bepaalde gebeurtenissen en de consequenties gaandeweg duidelijk worden.
In andere recenties las ik dat men de ontknoping zo verrassend vond; daar ben ik het niet mee eens. Heftig is ie wel, verrassend allerminst. Halverwege het boek (op bladzijde 252 om precies te zijn, de bikini-scene met Elisa) werd mijn ineens duidelijk wat de oplossing van het raadsel was dat een rode draad vormt in de zomer van 2002 en daarmee viel ook gelijk op zijn plaats waar het blok ijs in de achterbak voor dient en dus ook hoe het verhaal zou eindigen. Alleen de actie met de mest had ik niet zien aankomen. Nice touch.
Maar het is geen thriller en een verrassingselement is m.i. dan ook niet zo relevant. De kracht van dit boek zit hem in de manier waarop het ontwrichte gezin en de vreselijke gebeurtenissen verteld worden, namelijk door een volstrekt apathische hoofdpersoon, die gespeend lijkt te zijn van emoties en referentiekader.
Een bijzonder boek en een aanrader voor iedereen die niet te weekhartig is.