Wat ik nou vind van 'Daglicht'?

Deze keer een wat ouder boek; 'Daglicht' kwam uit in 2008.
Het staat al een hele tijd in mijn boekenkast en van de week besloot ik het op te pakken.
Na een aantal hoofdstukken realiseerde ik me dat ik het toch al eens gelezen moest hebben, want één en ander kwam me toch wel erg bekend voor, en de film (met de gelijknamige titel) had ik zéker niet eerder gezien.

Het boek vertelt over advocate Iris. Zij heeft een wat moeizame relatie met haar moeder, die echter fantastisch is voor Iris' zoontje Aron.
Als haar moeder op vakantie is en Iris op het huis en het prachtige zee aquarium van haar moeder past, ontdekt ze iets vreemds.

Intussen, in een TBS-kliniek, zit Ray. Ray heeft een paar jaar cel achter de rug voor de moord op zijn buurvrouw Rosita en haar dochtertje Anna.
Ray is autistisch en heeft het niet makkelijk met de medebewoners van de kliniek.

Dan ineens krijgt hij bezoek van een vrouw die beweert zijn zusje te zijn.
Maar hij heeft nooit een zusje gehad!

Door middel van terugblikken lezen we hoe Ray Rosita heeft leren kennenen hoe zijn leven eruitzag vóór de moorden.

De twee verschillende perspectieven (van Ray en Iris) zorgen voor een fijne dynamiek in het boek.
De vraag hoe en wat omtrent de moorden, blijft lang onbeantwoord, hoewel al snel enige vermoedens rijzen.

Marion Pauws manier van schrijven is prettig, geloofwaardig en uitnodigend.

Een boek dat dus fijn leest, maar ook weer vergeten  werd.
Pluspunt daarvan is dan natuurlijk wél, dat je opnieuw uit moet vinden hoe het allemaal zit

'Daglicht' geef ik een score van 3,5 duim