Wat ik nou vind van 'Heimweeland'?

Dit recensie-exemplaar ontving ik van Harper Collins Holland, waarvoor veel dank!

Thuis.
Thuis is méér dan je woning, je huis. Méér dan je mooie eettafel, of je designbankstel.
Thuis zijn de groeistreepjes op de deurpost, het gevoel dat je krijgt als je je oprolt in die lekkere leesstoel, de kippensoep waarvan het recept van je oma onovertroffen is, de viltstiftkras die je zoontje op de tafel heeft gezet die je er nooit meer af gaat krijgen, en natuurlijk de mensen die zorgen dat je thuis je thuis is.
Veilig, vertrouwd, vol herinneringen.

Dat gevoel bezorgde dit boek mij. En daar heb ik erg van genoten!

We volgen in eerste instantie Milla, die op een kelder stuit, midden in het bos. Het blijkt de kelder te zijn van een voormalig hotel, dat er duidelijk niet meer staat.
Ze besluit op zoek te gaan naar de eigenaren, want Milla is nieuwsgierig naar het hoe en wat van het verdwenen gebouw.

Zo ontmoet ze de familie Dressels; Christina en haar broer en zus Andreas en Viola en hun tante Elvira.
Dan lezen we ook de geschiedenis van deze familie Dressels, te beginnen in de jeugd van Elvira en haar broer Werner.
Hun ouders en grootouders runden het goedlopende hotel in de bossen, maar door de splitsing van Duitsland kwam het in niemandsland te liggen en kwamen er geen gasten meer. Toch werden de kamers wekelijks geïnspecteerd en klaargemaakt, want 'je weet maar nooit'.

Ergens in de geschiedenis van de familie is er iets gebeurd, waardoor zij uit het hotel wegmoesten. Niemand weet exact wát, maar alle pijlen wijzen naar Siggi, een jeugdvriend van Werner.
Sinds de familie weet dat het hotel er niet meer staat, zijn ze niet meer in het bos geweest, ze durfden niet meer. Mede door wat er allemaal in het bos gebeurd is, de laatste jaren dat ze er wél nog woonden; De Stasi heeft het hen destijds niet gemakkelijk gemaakt.

Wanneer Milla Christina vertelt van het bestaan van de kelder, opent dat een vat vol herinneringen. Bestaat de mogelijkheid dat de familie hun bos weer terug kan krijgen?

Een héérlijk boek vind ik dit, vooral dus door het gevoel dat het me gaf.
Daarbij heb ik er ook wat van opgestoken; natuurlijk wist ik wel van de Muur, van het bestaan van het stuk Niemandsland, van het communisme in de DDR....
Maar wat dat exact betekende voor de bewoners, hoe streng de regelgeving en de navolging daarvan was, daar kon ik me weinig bij voorstellen.
Deze dingen worden erg duidelijk in dit boek, terwijl het absoluut geen moment op een lesje geschiedenis lijkt, het wordt mooi verweven in het verhaal.

Ik ben dan ook erg blij dat ik dit boek mocht lezen voor Harper Collins en geef het boek met plezier 4,5 duim!