onverwachts einde

Poeh, het zal je gebeuren.... Je bent met je dochter van 4 aan het spelen in het park, ze wil verstoppertje doen. Terwijl je tot 100 telt ('wel écht tot 100 he, mam!!') gaat je telefoon. Snel maak je een afspraak, bedenkt dat dit toch wel 100 tellen heeft geduurd, en gaat zoeken. En zoeken.. nog meer zoeken... rondvragen... roepen... maar je dochtertje vind je niet....

Als lezer vóel je de pijn die Lisa Dale moet voelen, als moeder ervaar je die tot in je kern.
Lisa geeft zichzelf de schuld, en iedere moeder zal dat herkennen.

Ik raad je wel aan dit niet te lezen als je in een emotionele, hormonale of verdrietige bui bent; Iemand die haar kind verliest, op wélke manier dan ook.... dat komt binnen.

Het boek is goed geschreven, er zit een mooie spanningsopbouw in, met een onverwachts einde.
Het laat je een kijkje nemen in de gedachtegang van een verdrietige moeder.
Het is een boek over moederliefde. Over de kracht van een gezin.

http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van-ik-tel-tot-tien-van.html