Wat ik nou vind van 'Jongen verslindt heelal'?

Dit recensie-exemplaar ontving ik van Harper Collins, waarvoor dank!


"Doe wat met je tijd, voordat de tijd wat met jou doet"
Dit boek is anders. Anders dan alle boeken die ik eerder las. Het verhaal is bijzonder, deels gebaseerd op de jeugd van de schrijver, waaronder de vriendschap met de 'Houdini van Boggo Road' de vermeende moordenaar Slim Halliday.

Trents alter ego in het boek heet Eli Bell. Hij heeft hierin een oudere broer, August, die niet praat, maar zijn altijd goed gekozen woorden, met profetische waarde, in de lucht schrijft.
Slim is degene die op de jongens past als hun moeder en haar vriend Lyle 'naar de film zijn', Eli leert autorijden en hem de wijze les "Doe wat met je tijd, voordat de tijd wat met jou doet" leert.
Slim is Eli's beste vriend.

Als Lyle besluit een eigen handeltje te beginnen, pakt dit niet goed uit. Eli en August kunnen weinig anders dan bij hun vader aankloppen, die ze amper kennen.

Gedurende de jaren die volgen, verandert er aan de ene kant niets, aan de andere kant alles voor Eli.
Tot hij geconfronteerd wordt met een opdracht die hem terugbrengt naar het moment waarop alles mis ging.

"..en ik dacht dat het ware karakter pas werkelijk wordt getoond in de hel, dat ware goedheid nergens beter tot uiting komt dan in een onderwereld waar het tegenovergestelde de norm is, waar het kwaad heerst en goedheid een gunst is, snap je wat ik bedoel?"

Zoveel vragen roept dit boek bij me op! Hoe zit het met de rode telefoon? Hoe weet August de dingen die hij weet? Hoe ziet Caitlyn het verder voor zich?
Maar er is er maar één die alle antwoorden heeft, en dat ben ik niet. Dat is August, "want die is een jaar ouder dan ik en het heelal".

Het boek staat niet alleen vol met vréselijk lange zinnen (ik heb er één geteld; die bestond uit 182 woorden!) maar ook uit vréselijk mooie zinnen.
"Mama was als die zijdespin in die jaren. En zij was het web en zij was ook de vlinder, de blauwe tijgervlinder met saffieren vleugels die levend door de spin werd verslonden."
Ergens had ik vooraf de verkeerde verwachtingen van dit boek. Een boek dat gaat over een jongen met een junkie als moeder, een dealer als stiefvader en een crimineel als oppas, die in een slechte wijk opgroeit en te maken krijgt met een grote drugsdealer. Ik verwachtte dus een hard, rauw boek.
Ik verwachtte geweld en drugs. Ik verwachtte ellende. Ik verwachtte níet dit boek.

Wellicht was het daarom dat ik er niet lekker in kwam, dat het een tijd duurde voor het me pakte.
En dat duurde een hele tijd. Maar toen kwam het moment dat ik er zomaar ineens in zat en het uit wilde lezen, wilde weten of Eli en August echt 'speciaal' waren, hoe het hele verhaal in elkaar zat en het boek gewoon uit moest.
Ik heb het boek echt met een zucht dichtgeslagen, een zucht omdat het afgelopen was, omdat ik daarmee geen pareltjes van zinnen en overdenkingen voorgeschoteld kreeg.
"Je hoeft je nooit te schamen als je moet huilen. Je huilt omdat je ergens om geeft. Schaam je er nooit voor dat je ergens om geeft. Te veel mensen op de wereld zijn te bang om te huilen, omdat ze te bang zijn om ergens om te geven." ~ Slim Halliday
Ik denk dat dit zo'n boek is dat je meerdere malen moet lezen, dat iedere keer als je het leest je weer iets meer van de schoonheid ervan meekrijgt.

Waarom dan geen 5 duimpjes? Ik heb na één keer lezen nog niet alle schoonheid meegekregen natuurlijk. Én ik kwam er, dor mijn verkeerde verwachtingen dus, niet lekker in vanaf het begin.
Misschien dat ik het na een volgende keer lezen wel 5 duimpjes geef. Voor nu? 4 stuks