Wat ik nou vind vna 'Pijngrens'?

n afwachting van een aantal boeken, kan ik gelukkig altijd terecht in mijn boekenkast, waar nog genoeg ongelezen exemplaren staan. Zo kwam het dat ik een paar dagen terug 'Pijngrens' van de plank trok.

Pijngrens vertelt het verhaal van verschillende mensen met hun eigen verdriet en zorgen.
Maxim, Bridget en Annemiek zijn de spillen waar het om draait.
Alle 3 hebben ze verliezen geleden, en alle 3 gaan ze daar op hun eigen manier mee om.
Maar ook hebben ze alle 3 meer met elkaar te maken dan ze in eerste instantie beseffen.
En als er een vliegtuigongeluk plaatsvindt, brengt dat méér dan alleen herinneringen naar boven.

In het begin vond ik het enórm verwarrend. Heden en verleden, familiebanden en huwelijken, wie staat met wie in verband, en hóe?
Een schemaatje tekenen bood soelaas, maar ergens vind ik het jammer dat dat überhaupt nodig is, want het haalt me uit het verhaal. En daarmee uit de spanning.

Dit boek speelt zich voornamelijk af tussen Den Helder en Schagen, redelijk bekend terrein voor mij, aangezien ik ook in die omgeving vertoef.

Het verhaal zit weer buitengewoon goed in elkaar, nergens blijven onafgewerkte lijntjes liggen en het verhaal bouwt prima op naar de grande finale.
Die ik, jammer genoeg, wel al van verre zag aankomen. Bíjna althans... het toetje had ik niet meer verwacht, en vond ik een prima eind!

Loes' schrijfstijl is inmiddels bekend, en daar hoef ik m.i. dan ook niet over uit te wijden; het is zoals je verwacht, helemaal prima.
De personages zijn geloofwaardige personen die in een ongelukkige situatie terechtkomen, al dan niet door eigen toedoen. En hoe reageren ze daar dan op? Ze hebben net als échte mensen hun eigenaardigheden, gedachtes die ze liever voor zichzelf houden (maar waar je als lezer heerlijk in mee kunt kijken) en hun onzekerheden.

Ik heb betere boeken van Loes gelezen, maar deze was ook zeker niet verkeerd.
Ik geef het een score van 3,5 duim