Wat ik nou vind van 'Ronja de roversdochter'?

Een boek dat diepe indruk op mij maakte als kind, maar navertellen hoe het verhaal exact ging kon ik ook niet meer.
Genoeg redenen dus om het weer eens te lezen!

Ronja woont met haar moeder Lovis, haar vader Mattis en zijn 12koppige roversbende in Mattis' burcht. Vroeger was de burcht groter, maar in de nacht van Ronja's geboorte sloeg de bliksem erin en spleet de burcht in tweeën.

De andere helft is zo goed als onbereikbaar geworden, en staat leeg.

Op een dag ziet Ronja echter een jongen op het dak zitten van deze andere helft. Het blijkt de zoon te zijn van een rivaliserende roversbende, en... zij hebben hun intrek genomen in dat deel van het gebouw.

Als Mattis dit hoort is hij woest!
Ronja en de jongen, Brik, sluiten echter vriendschap. Als ze merken dat hun vaders dit nóóit zullen accepteren, nemen ze een besluit. Ze lopen samen weg.

Astrid Lindgren is toch wel één van de beste kinderboekenschrijvers hoor!
Haar verhalen weten je zonder uitzondering mee te nemen naar fantastische omgevingen, met dappere slimme kinderen, die plezier, maar ook verdriet beleven.
Sterke kinderen die hun mannetje weten te staan in lastige situaties, en toch weet ze op fenomenale wijze te zorgen dat het verhaal niet te zwaar wordt. Zelfs bij toch wel heel zware onderwerpen (zoals in 'De gebroeders Leeuwenhart').

Maar terug naar Ronja.
Ik waande me bijna weer in de kring na het buitenspelen, met mijn beker melk en een Liga, luisterend naar de juf die dit mooie boek voorlas.
Het boek weet sfeer te creëren, en is, ondanks dat het al in 1981 geschreven is, niet ouderwets in zijn taalgebruik.
Het verhaal is daarnaast ook tijdloos, want ondanks dat er geen auto, smartphone of computer in voorkomt, weet ik zéker dat ieder kind zich kan verplaatsen in Ronja of Birk.

Daarnaast staan er prachtige pentekeningen in die je een mooi beeld geven van Ronja en haar omgeving.