Wat ik nou vind van 'Schaduwen'?

Het eerste dat ik van Yvonne Franssen las, waren haar korte gedichtjes op Instagram.
In een paar woorden, zóveel gezegd.


Toen ik zag dat zij ook boeken schreef, werd ik nieuwsgierig en toen zij tijdens de afgelopen Boekenweek een leuke actie had, bestelde ik dan ook haar boeken 'Schaduwen' en 'Mysterie aan de Maas'.

Ellen, Liesbeth, Norbert, David.
De 4 personen die het verhaal, ieder vanuit zijn of haar eigen optiek, vertellen.

Ellen is de spil van het verhaal. Samen met haar 3 honden en af en toe met haar 'soort van ex' Rogier, woont zij in een afgelegen huis bij het bos.
Als ze na een wandeling met haar honden naar huis loopt, ziet ze twee mannen staan discussiëren. Het bezorgt haar een naar gevoel en ze wil zo snel mogelijk thuis zijn. Dan draait een van de mannen zich om en schiet een van haar honden neer.

Vanaf dat moment gebeurt er van alles en Ellen heeft geen idee meer wie ze kan vertrouwen.
Allerlei gebeurtenissen blijken met elkaar verbonden, maar hoe zit het nu precies?

Heel gedoseerd licht de auteur tipjes van de sluier op, op zó'n manier dat je als lezer het gevoel krijgt dat je het helemaal zelf ontrafeld hebt.

Want ontrafeld moet het worden! Ondanks dat er 'maar' 4 hoofdpersonen zijn, zijn er daarnaast nog genoeg personages die een belangrijke functie in het boek hebben.

" 'Moordenaar spoorloos, telefoon spoorloos, laptop spoorloos,' vat ik het gesprek voor Rogier samen, 'maar gelukkig is dat allemaal heel normaal in een moordzaak. We zijn dus op de goede weg. Perfect op schema.' 'Heerlijk, je sarcasme,' zegt Rogier opgewekt, en hij zet een mok verse koffie voor me neer. Ik wil verontwaardigd reageren, maar bedenk me dan. Dit is juist waarom ik van Rogier houdt, of hield, ik weet het zelf niet. Hij heeft een bepaalde manier van doen die me óf woedend maakt, óf me de dingen in perspectief laat zien."

Langzaam maar zeker vallen de stukjes op hun plek, niet alleen voor de lezer, maar ook voor Ellen. Knap gedaan, want het is nogal een puzzel!

Het verhaal is dus prima!
Met de opbouw naar het einde en de daarbij horende spanning is ook niets mis.
Wel vond ik de schrijfstijl hier en daar wat chaotisch, ik heb geregeld terug moeten bladeren omdat ik weer iets ánders had opgevat als dat het bedoeld was, wat voor verwarring zorgde.

En er is imo wel wat veel sprake van toevalligheden. Maar ik begrijp ook dat dat soms nodig is om een verhaal te maken.

Goed, tijd om de score op te maken voor 'Schaduwen'! Ik geef het 3,5 duim!