Wat ik nou vind van 'Stille wateren'

Dit boek kreeg ik als recensie-exemplaar toegestuurd gekregen door Harper Collins, waarvoor dank!

Een voor mij onbekende schrijfster, Eva Nagelkerke. Op de achterflap van dit boek wordt vermeld dat dit de schrijversnaam is van de zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke.

Het boek gaat over Sophie. Een vrouw van 29 die bij haar ouders woont. Niet geheel naar haar eigen wens, zo merk je als lezer al snel.
Haar ouders houden haar heel kort. Zo kort zelfs, dat ik dacht dat het over een meisje van 6 ging. Maar dat klopte weer niet met het feit dat ze naar haar werk moest. En dan ben ik dus geïntrigeerd; hóe zit dit?!

10 jaar eerder is er iets heftigs gebeurd. Iets dat gevolgen heeft gehad die dus tot op de dag van vandaag spelen. Sophie heeft iets vreselijks op haar  geweten.
Nu probeert ze binnen de kleine ruimte die ze krijgt, haar leven weer op de rit te krijgen.
Ze heeft een baantje bij de bloemenwinkel van Jacobien, en dat gaat haar goed af.
Als ze door een opmerking van Jacobien aan het  twijfelen gebracht wordt over de gebeurtenissen van destijds, besluit ze voor eens en tijd de hele.waarheid boven water te krijgen.
Maar daar zit niet iedereen op te wachten...

Het boek is prettig  geschreven: fijne dialogen, waarbij de sfeer van het gesprek iedere keer goed voelbaar is. Het ongemak in een gesprek tussen Sophie en haar ouders, de ergernissen tussen de kamergenoten, het langzaam verkregen vertrouwen in Jacobien

Als lezer krijg je twee tijdlijnen voor je kiezen: het heden en tien jaar geleden. Gelukkig is dat heel duidelijk, want boven de stukken uit het verleden staat dit duidelijk aangegeven.
Ook zijn de hoofdstukken over 'toen' vanuit diverse perspectieven geschreven, en ook dit is niet te missen vanwege de naam die erboven vermeld staat.
Het zorgt voor wat dynamiek in het boek en voor wat informatie die Sophie niet had maar de lezer dus wél heeft.

Op de cover staat 'psychologische thriller'.
Persoonlijk verwacht ik bij een thriller iets meer spanning, suspense, wil ik meer verrast worden.
In dit geval werd het me al snel duidelijk hoe de vork in de welbekende steel zat en hoopte ik heel hard dat ik het verkeerd had, dat ik keihard op het verkeerde been gezet was.
Dit was echter niet het geval en dat vond ik dan wel jammer.

Kortom: prettig geschreven, maar er had van mij meer spanning in mogen zitten.
Score?  3,5 duim