Lezersrecensie
Wat ik nou vind van 'Winteruren'?
Dit boek mocht ik lezen en recenseren vanuit het Selfpub-cafe. Een plek waar selfpub-auteurs lezers virtueel ontmoeten en op deze manier hun boeken onder de aandacht kunnen brengen. Zij hebben immers niet de luxe van een uitgeverij die dit voor hen doet.
Goed, 'Winteruren' dus.
Een boek met een sobere kaft, wat geheel bij de titel en het verhaal past. Een duidelijk, ruim opgezet lettertype siert de pagina's, waardoor het makkelijk leesbaar is.
Dat kon ik de eerste paar hoofdstukken niet helemaal zeggen van de tekst zelf: Vlaams en Nederlands zijn toch niet hetzelfde, en ik kwam er niet erg lekker in.
Toch doorgezet, want wanneer ik beloof een boek te recenseren, vind ik dat ik de verplichting heb om het boek uit te lezen.
En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan.
Want hoe verder ik kwam, hoe meer ik me in de personages in kon leven, begreep wat ik in de eerste hoofdstukken nu precies gelezen had en hoe de vork in de befaamde steel stak.
Want wat me in de eerste hoofdstukken mede opbrak, waren de tijdsprongen (van 1989 naar 1958 naar 1925 en weer terug) ,de 'ik-persoon' die me nog niet erg aansprak en de vraag: 'Waar gaat dit nu eigenlijk over en waar leidt het naar toe?'.
Maar zoals gezegd werd de situatie me steeds duidelijker, kreeg ik begrip voor Richard (de 'ik') en ging ik steeds meer met hem meeleven.
Richard leert op jonge leeftijd Josephine kennen, een meisje aan wie hij zijn hart verliest. Maar het lot drijft hen uit elkaar en hij ontmoet de mooie Anna-Maria, met wie hij zijn leven besluit te delen.
Maar dan komt Josephine weer op zijn pad. En niet voor het laatst..
We volgen Richards leven gedurende een lange tijd, en maken aan zijn zijde de beide wereldoorlogen mee, de Koude Oorlog, de val van de Muur en de invloed die dit alles heeft op zijn leven en zijn relatie.
Heftige periodes dus, die je als lezer door de ogen van Richard meemaakt: persoonlijker kan het niet.
Helemaal wanneer je bedenkt dat de schrijver het leven van zijn grootvader op papier heeft gezet!
Een (denk ik) realistisch portret van een mens met zijn angstige én moedige momenten, met verdriet en euforie, met blijdschap en met pijn.
Richard wordt niet neergezet als de Held die een rode wapperende cape verdient, maar als de mens die hij geweest moet zijn.
En juist dát maakt het boek mooi.
Ik geef 'Winteruren' 4 duimpjes
Goed, 'Winteruren' dus.
Een boek met een sobere kaft, wat geheel bij de titel en het verhaal past. Een duidelijk, ruim opgezet lettertype siert de pagina's, waardoor het makkelijk leesbaar is.
Dat kon ik de eerste paar hoofdstukken niet helemaal zeggen van de tekst zelf: Vlaams en Nederlands zijn toch niet hetzelfde, en ik kwam er niet erg lekker in.
Toch doorgezet, want wanneer ik beloof een boek te recenseren, vind ik dat ik de verplichting heb om het boek uit te lezen.
En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan.
Want hoe verder ik kwam, hoe meer ik me in de personages in kon leven, begreep wat ik in de eerste hoofdstukken nu precies gelezen had en hoe de vork in de befaamde steel stak.
Want wat me in de eerste hoofdstukken mede opbrak, waren de tijdsprongen (van 1989 naar 1958 naar 1925 en weer terug) ,de 'ik-persoon' die me nog niet erg aansprak en de vraag: 'Waar gaat dit nu eigenlijk over en waar leidt het naar toe?'.
Maar zoals gezegd werd de situatie me steeds duidelijker, kreeg ik begrip voor Richard (de 'ik') en ging ik steeds meer met hem meeleven.
Richard leert op jonge leeftijd Josephine kennen, een meisje aan wie hij zijn hart verliest. Maar het lot drijft hen uit elkaar en hij ontmoet de mooie Anna-Maria, met wie hij zijn leven besluit te delen.
Maar dan komt Josephine weer op zijn pad. En niet voor het laatst..
We volgen Richards leven gedurende een lange tijd, en maken aan zijn zijde de beide wereldoorlogen mee, de Koude Oorlog, de val van de Muur en de invloed die dit alles heeft op zijn leven en zijn relatie.
Heftige periodes dus, die je als lezer door de ogen van Richard meemaakt: persoonlijker kan het niet.
Helemaal wanneer je bedenkt dat de schrijver het leven van zijn grootvader op papier heeft gezet!
Een (denk ik) realistisch portret van een mens met zijn angstige én moedige momenten, met verdriet en euforie, met blijdschap en met pijn.
Richard wordt niet neergezet als de Held die een rode wapperende cape verdient, maar als de mens die hij geweest moet zijn.
En juist dát maakt het boek mooi.
Ik geef 'Winteruren' 4 duimpjes
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van BibliophileSan
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
