Heerlijke feelgoodroman

Iris heeft met Esmée een hoofdpersoon neergezet waar je je mee kunt identificeren, met wie je meeleeft, wie je af en toe een schop onder haar hol wilt verkopen, kortom: een levensecht personage dat gevoelens bij je oproept!

Esmée is een dame die wel wat meer zelfvertrouwen mag hebben. Ze verkondigt aan haar vriendinnen dat ze redactiechef is bij een tijdschrift, maar eigenlijk is ze redactie-assistente. Haar was wel een promotie beloofd als de huidige chef weg zou gaan, maar die vrouw (een kreng) heeft zelf voor vervanging gezorgd. Die vervanging is Jasmijn, een van de vriendinnen van Esmée… Hoe lult ze zich hier dan weer uit?

Jasmijn blijkt helemaal niet geschikt voor de functie, Esmée kauwt al haar werk voor. Ze verdient niet alleen een betere baan, ze verdient ook betere vriendinnen. Door haar leugentje, die uiteraard uitkomt, komen haar vriendschappen flink onder druk te staan.
Ondertussen probeert haar beste vriendin, die overal van op de hoogte is en wie ze al kent van vroeger, haar af te leiden van alle ellende door haar mee te laten werken aan het organiseren van het dorpsfeest (voor het gehucht waar ze allebei vandaan komen). Tot overmaat van ramp loopt ze daar Rik tegen het lijf, de jongen waar ze vroeger hoteldebotel op was, de jongen die haar een naaistreek geleverd heeft. Waarom is hij zo aantrekkelijk en aardig? Ze heeft Hugo (“Huug” bah!) toch al?

Dit boek leest heerlijk weg, alsof je een humoristische soapserie aan het kijken bent (als dik compliment bedoeld!). Er zit drama in, romantiek en lekker veel sarcastische humor! (muzikanten Jack & Timo?!)
Ik heb zo zitten genieten van de belevenissen van Esmée. Ik vond het echt heel jammer dat ik het boek, wat niet echt een dunnetje is, uit had. Van mij had hij nog wel twee keer zo dik mogen zijn