Prachtig boek met mooie citaten

Korte inhoud:

Fredrik Welin woont op een eiland, helemaal alleen samen met zijn hond en kat. Op een dag staat er een vrouw met een rollator op het ijs. Ze is Harriet, die hij vroeger verlaten heeft en ze is doodziek. Ze wil het vennetje zien dat hij haar toen beloofd had om te gaan bezichtigen. En dan gaat de bal aan het rollen.

Mening:

Italiaanse schoenen gaat over een zonderlinge man, die zich teruggetrokken heeft op een eiland na een professionele fout. Zoveel jaar geleden heeft hij Harriet in de steek gelaten om voor dokter te gaan studeren, maar op een dag staat ze bij hem op het ijs met haar rollator. Ze reist met hem door Zweden naar een bosvennetje, maar ze is nog meer van plan...

Fredrik is een man die wegloopt van zijn verantwoordelijkheden. Zo heeft hij Harriet in de steek gelaten en na een professionele fout heeft hij zijn werk als dokter opgegeven en heeft hij zich teruggetrokken op zijn eiland. In dit boek wordt hij geconfronteerd met zijn verantwoordelijkheden en leert hij ermee omgaan, terwijl hij Zweden doorkruist.

Het boek is vlot geschreven. Het is geen misdaadroman dat vlot wegleest door een opbouwende spanning, maar je wilt als lezer wel weten hoe het verhaal verder loopt en hoe het zal eindigen. Je leeft als het ware mee met het personage van Fredrik.

Henning Mankell is internationaal een van de best verkopende Zweedse auteurs. Met Zweedse laarzen schreef hij een vervolgverhaal op Italiaanse schoenen. Dat ik zeker nog wil lezen!

Dit boek bevatte een aantal mooie citaten, die ik graag zou willen delen met jullie:

'Er worden voortdurend beloftes gedaan', zei ze. 'Je doet jezelf beloftes. Je luistert naar de beloftes van andere mensen. Politici die de ouderen een beter leven beloven, een gezondheidszorg waar niemand doorligwonden hoeft te krijgen. Banken die hogere rentes beloven, voedsel dat minder gewicht belooft en crèmes die een ouderdom met minder rimpels garanderen. Het leven is niets anders dan in je bootje tussen de eindeloos wisselende maar nooit opdrogende stroom beloftes door laveren. Hoeveel van die beloftes herinner je je? Je vergeet wat je wilt onthouden en herinnert je wat je het liefst zou kwijtraken. Gebroken beloftes zijn als schaduwen die ronddansen in de schemering. Hoe ouder je wordt, des te duidelijker zie je ze. De mooiste belofte van mijn leven heb jij me gegeven toen je me dat bosvennetje beloofde. Ik wil het zien en dromen dat ik daar zwem, voordat het te laat is.'

~

'Gewone mensen bestaan niet', zei ze. 'Het is een vertekend beeld van de wereld, waarin politici ons willen laten geloven. Dat we onderdeel uitmaken van een oneindige massa gewoonheid, zonder de mogelijkheid of de wil om te benadrukken dat we verschillend zijn. Er wordt zo hopeloos veel gepraat over gewoonheid, die niet bestaat. Of het is een excuus van bepaalde politici om mensen neerbuigend te behandelen. Ik heb vaak bedacht dat ik ook brieven zou moeten schrijven aan de Zweedse politici. Aan de geheime staf.'

~

'Ik wil je vertellen wat je misschien al vermoedde. Ik heb nooit meer van een andere man gehouden zoals ik van jou heb gehouden. Om die liefde terug te vinden heb ik je opgezocht. En om je de dochter terug te geven die ik je ontnomen had. Maar vooral omdat ik wilde sterven in de nabijheid van de man van wie ik altijd heb gehouden. Ik heb ook nooit iemand zó gehaat als ik jou heb gehaat. Maar haat doet pijn en pijn heb ik al meer dan genoeg. Liefde brengt verkoeling, rust, misschien zelfs de geborgenheid die ervoor zorgt dat de ontmoeting met de dood niet zo angstaanjagend zal zijn. Zeg niets op wat ik je nu heb verteld. Geloof me gewoon. En vraag of Louise komt. Ik voel dat ik nat ben.'
Ik ging Louise halen die op de buitentrap zat.
'Het is mooi,' zei ze. 'Bijna zoals diep in het bos.'
'Ik ben bang voor dichte bossen', antwoordde ik. 'Ik ben altijd bang geweest da ik zou verdwalen als ik te ver van het pad af zou gaan.'
'Je bent bang voor jezelf. Niet voor iets anders. Dat geldt ook voor mij. Of voor Harriet. Of die kleine, fantastische Andrea. Of Caravaggio. We zijn bang voor onszelf en voor wat we van onszelf in anderen zien.'
[...]
Ik liet mensen in de steek omdat ik bang was zelf in de steek gelaten te worden. De angst om me te binden, en voor gevoelens die zo sterk waren dat ik ze niet onder controle kon houden, maakte dat ik me altijd weer terugtrok. Waarom dat zo was, wist ik niet. Maar ik weet wel dat ik niet de enige ben. Ik leef in een wereld waar veel mannen rondlopen die op dezelfde manier als ik bang zijn.'

~

'Het was een koude herfstdag, het dunne tapijt van heide dook weg voor de gure wind. De zee was loodgrijs, oud zeewier lag op de rotsen te stinken. Hier en daar steeg een vogel op vanuit de rotsspleten en rustte op de opwaartse winden die altijd bij de klippen ontstonden. We kwamen uit bij de Norruden met enkel nog de kale Sillhällarna - die ternauwernood met hun rug boven het wateroppervlak uitsteken - voordat de open zee begint. Ik stond iets ter zijde en nam haar op. Ze leek verrukt over wat ze zag. Toen keerde ze zich naar me toe en riep tegen de wind in.
'Eén ding zal ik j enooit vergeven. Dat ik niet meer kan applaudisseren. Het is een mensenrecht om inwendig te kunnen jubelen en daar uitdrukking aan te kunnen geven door je handpalmen tegen elkaar te slaan.'
Ze wist natuurlijk da ik daar niets tegen in kon brengen. Ze kwam naar me toe en ging met haar rug naar de wind staan.
'Ik deed dat als kind al.'
'Deed wat?'
'In mijn handen klappen als ik buiten in de natuur iets moois zag. Waarom zo je alleen applaudisseren als je in een concertzaal zit of naar een spreker luistert? Waarom zou je niet hier op de rotsen kunnen staan klappen? Ik geloof niet dat ik ooit iets mooiers heb gezien dan dit uitzicht. Ik ben jaloers dat jij zo leeft.'
'Ik kan voor je klappen,' zei ik.
Ze knikte en dirigeerde me naar de hoogste en verste klip. Zij riep bravo en ik applaudisseerde. Het was een unieke ervaring.