Een echte whodunit met verrassende plotwendingen

Kerst met Poirot is een van de vele detectiveverhalen dat door Agatha Christie geschreven is, maar dit boek was mijn allereerste Agatha Christie boek dat ik gelezen heb. Ik was zeer benieuwd om eens iets van haar te lezen, aangezien ze toch een grote naam is binnen het detective genre. Agatha Christie was een Britse schrijfster met een oeuvre van 66 romans binnen dat genre. Ze schreef daarnaast ook toneelstukken, non-fictie, romans en korte verhalen. Haar werken zijn in tussentijd in ten minste 108 talen vertaald en er werden ruim 4 miljard exemplaren van haar boeken verkocht. Er zijn bijna 200 verfilmingen van en over Christies werken en over haar leven verschenen. Ze is de geestelijke moeder van onder meer Hercule Poirot, Miss Marple, Tommy en Tuppence en Mr. Harley Quin.

Kerst met Poirot gaat over de familie Lee. De oude Simeon Lee heeft al zijn familieleden uitgenodigd om samen kerst te vieren op zijn landgoed, maar dan wordt hij vermoord teruggevonden. De familie is radeloos totdat Hercule Poirot komt opdagen. Hij leidt het onderzoek en probeert de dader te vatten, maar opeens is iedereen verdacht.

Dit is een echte whodunit dat vlot leest. Als lezer leef je mee met de zoektocht naar de echte dader en wanneer je denkt te weten wie de dader is, komt er een plotwending die je niet verwacht had. Een van de belangrijkste stukken uit het hele boek die een aanwijzing kon zijn naar de dader is het volgende fragment:
Tressilian had wat kleur gekregen en zei: ‘Het lijkt soms wel, meneer, of het verleden helemaal het verleden niet is. Ik meen dat er in Londen een toneelstuk loopt dat over zoiets gaat. En er zit wat in, meneer, er zit wat in. Je kunt soms opeens het gevoel krijgen dat je wat je doet al eens eerder hebt gedaan. ’t Gebeurt me nu weleens dat ik als er gebeld wordt en ik ga opendoen, meneer Harry zie staan – ook al is het meneer Farr of iemand anders. En dan zeg ik tegen mezelf: Maar dat heb ik al eerder gedaan.’
Dit was een aanwijzing naar de dader, maar op het moment dat ik het stuk las, begreep ik het nog niet helemaal, maar toen ik las hoe de vork in de steel zat, begreep ik dit stuk volledig. En zorgde het ervoor dat alle puzzelstukjes in elkaar vielen, want dat is wat een verhaal van Agatha Christie is: allerlei puzzelstukjes van aanwijzingen die in elkaar dienen gepast te worden zodat je als lezer mee tot dezelfde conclusie komt als Hercule Poirot.