Het moest volgens de kaft (weer) mooier, beter dan de De Da Vinci code zijn. Maar ik trek me er altijd weinig van aan. Je kunt eenmaal geen appels met peren vergelijken. Het zijn allebei gewoon goede boeken, en beide auteurs hebben zo hun eigen verhaal opgeschreven.
En ze zijn er beide erg goed in op hun eigen manier.

Het verloren labyrint is een lang verhaal. En soms een beetje te langdradig naar mijn zin. Heden en verleden wisselen elkaar moeiteloos af. Maar her en der vind ik dat de hoofdpersonage(s) teveel aanmodderen, om dan later toch weer op zo’n net-op-het-nippertje moment weer aan de narigheden te ontsnappen.

Het verhaal van Alaïs heeft in mijn ogen een beetje veel weg van In de ban van de ring. En in de andere verhaallijn, het heden, proef ik een soort Indiana Jones–sfeer. Dit verhaal is echt niet vergelijken met De Da Vinci Code. Dit verhaal leest meer weg als een goede roman met thriller ingrediënten.
Maar het is beslist de moeite waard om het te lezen. Het de ‘moeite’ om deze pil van ruim 500 pagina’s wordt beloont met een geweldig plot, die je nog zal verrassen. Een aanrader. En liefhebbers van De Da Vinci Code kunnen zich er wel aan wagen.