Eerlijk, meeslepend, maar ook een verhaal vol humor

Hoewel ik helemaal niks heb met Hugo Borst, ik vind het eigenlijk maar een vies, irritant ventje, vind ik wel dat hij op fantastische wijze met zijn dementerende moeder omgaat! Hij gaat op punten mee in haar beleving, om haar niet overstuur te maken. Maar hij weet ook wanneer hij eerlijk moet zijn, ook al komt het misschien hard over. Ik vind het wel grappig dat hij over sommige onderwerpen toch nog lichte gêne voelt, ook al horen de poep- en plasperikelen bij dementerende ouderen. Hij weet zijn belevenissen met zijn moeder met de nodige humor te vertellen, wat het onderwerp iets lichter maakt.

Ik vind het een aandoenlijk verhaal, eerlijk en confronterend. Wat ik bijzonder vind, is dat we door middel van een aantal foto’s ook een beeld krijgen van Ma Borst. Op de foto’s kun je ook zien hoe ze achteruit gaat: de wezenloze uitdrukking die ze op de laatste foto’s heeft zijn treffend. Het lijkt mij vreselijk om te weten dat je dementeert. Vooral voor Ma moet dit verschrikkelijk zijn: zij heeft gezien hoe haar zussen, broer en vader door Alzheimer langzaamaan hun grip op de werkelijkheid verloren. Ze weet dus wat haar te wachten staat, ook al zal zij zich er op een bepaald punt niet meer bewust van zijn.

Ik geef Ma dan ook 5 sterren: de combinatie van humor, eerlijkheid en de triestheid van het verhaal zijn erg goed. Doordat het boek in een soort columnvorm is geschreven lees je er snel doorheen. Wat mij betreft een echte aanrader!