Kismet

Op meerdere facebook boekengroepen kwam ik de oproep van Stefan Tetelepta tegen met de vraag om zijn eerste boek Kismet te lezen en te recenseren. Altijd leuk! De beschrijving van het boek klonk ook leuk, dus heb ik gereageerd en kreeg ik de volgende dag het boek al gemaild.

Om eerlijk te zijn, verwachtte ik eigenlijk niet zo veel van het boek. Het is immers een eerste boek van een onbekende schrijver.

Het boek wordt verteld vanuit de ik-persoon. In het eerste gedeelte is dit Moira. Een jonge vrouw die behoorlijk wat tegenslagen te verwerken krijgt, maar toch het hoofd boven water weet te houden en haar humor en optimisme niet verliest. Op een feestje ontmoet ze Finn. Een knappe, rijke man. Tot zo ver is het boek een fijne chicklit / roman. Zoals Moira zelf een aantal keer aangeeft; De knappe, rijke man ontmoet het arme, mooie meisje en ze worden verliefd.

‘Sinds ik Finn ontmoette op het tuinfeest begon ik langzaam na te denken over het begrip ‘lot’. Het is een abstract begrip, net als het woord ‘liefde’. Het is ongrijpbaar, niet onder controle te krijgen. En als je erdoor wordt gegrepen roept je hoofd ‘controle, controle!’. En je hart zegt ‘laat het los, laat los’.’

Dan blijkt Finn wel erg veel over Moira te weten. Is hij wel wie hij zegt dat hij is?

In het 2e deel van het boek is Finn de ik-persoon. In dit deel leer je Finn beter kennen en krijg je verrassende antwoorden op vragen. Heel even heb ik gedacht ‘dit is onrealistisch’, maar in de spanning van het verhaal, was ik dat gevoel snel weer kwijt. Het boek werkt naar een climax toe, naar een einde dat je verwacht. En toen… liep alles anders dan ik dacht. Na de laatste bladzijde voelde ik me echt overdonderd en heb ik het boek eerst even moeten laten bezinken.

‘Elk hart is gehavend, gaandeweg het leven vallen er gaten in die niet te helen zijn. De eerste reactie is om wat er nog van het hart over is te beschermen achter een muur, of te verstoppen, zodat een ander die gaten niet ziet. Je hoopt dat je hart weer heelt. Dat gebeurt niet, want het heeft je gemaakt tot wie je bent. En wanneer twee gehavende harten als een legpuzzel in elkaar passen en één sterk hart worden, is dat liefde.’

Kortom; een boek dat zich niet zomaar in een hokje laat duwen, van een zeer getalenteerd schrijver. Ik heb er alle vertrouwen in dat we meer van Stefan Tetelepta gaan horen. Ik raad het boek zeker aan.