Een aanrader voor de lezers van John Green’s ‘The fault in our stars’!

Het heeft een tijdje geduurd, maar eindelijk het ik het boek ‘Waar het licht is’ van Jennifer Niven uit. Het boek was onderdeel van de Hebban leesclub, en ik mocht een exemplaar ontvangen. Dit is tevens mijn eerste recensie, dus wat betreft de beoordeling van het boek kijk ik naar de drie onderdelen van Hebban: voor het lezen, tijdens het lezen en na het lezen. Daarnaast licht ik een tipje van de sluier over de inhoud van het boek.

Voor het lezen
De cover van het boek is babyblauw, met post-its die in een gestructureerd patroon de kaft versieren. Persoonlijk vind ik de cover erg mooi. De rustige maar toch originele uitstraling maakt dat je interesse om het boek te lezen gewekt wordt. Het idee met de post-its vind ik erg leuk, omdat het speels is en de kleuren mooi passen bij de blauwe kaft. Wel vind ik het jammer dat er een quote van een andere schrijver op de voorkant staat; ik zou er voor gekozen hebben om deze op de achterkant te plaatsen of weg te laten. Op de een of andere manier word je door de achterkant meteen in het verhaal getrokken. De quotes maken je nieuwsgierig, terwijl je toch een vrij goed beeld hebt van waar het verhaal over gaat (tenminste, waar ik vermoed dat het over gaat). De titel zegt mij nu nog niets, dus ik ben erg benieuwd of de betekenis daarvan nog duidelijk wordt. In het Engels vind ik de titel - All the bright places - ook mooier, maar ga dat maar eens perfect vertalen. De schrijfster is voor mij nog onbekend. Al met al ben ik erg benieuwd naar de inhoud!

Tijdens het lezen
Ik vind het verhaal origineel en mooi, en ik ben erg benieuwd naar Finch. Violet vind ik tot nu toe interessant, maar haar verhaal grijpt me minder aan.
Het boek pakt me tot nu toe vast, maar laat me met hetzelfde gemak weer los als ik terug moet naar de echte wereld, terwijl ik dat meestal met een goed boek niet heb, als je begrijpt wat ik bedoel. Aan de ene kant vind ik het prettig, omdat ik dan niet om 3u 's nachts nog lig te lezen, maar ik vind het ook jammer dat ik nog geen moeite heb om het boek weg te leggen. Ik ben dus erg benieuwd hoe zich dit ontwikkelt naarmate ik verder kom in het boek.

Mooie quotes die ik ben tegengekomen:
- Mijn favoriet: "Schrijven is zo moeilijk dat schrijvers in het hiernamaals aan alle straf ontkomen, omdat ze hun hel al op aarde hebben beleefd." (Violet)
- "Ik hou van de wereld die mijn kamer is. Het is hier binnen prettiger dan daar buiten, omdat ik hier binnen alles kan zijn wat ik maar wil. "
Ik moest lachen om de volgende quote: "Ik had even weinig diepgang als een hovercraft" (gaat over Amanda)
- "Want tijd is waar ik bang voor ben. En mezelf. Ik ben bang voor mezelf." (Finch)

Dit is slechts een selectie, want het boek is ontzettend mooi geschreven. Er is bijna geen bladzijde waarop je geen mooie zin of diepere betekenis kunt vinden, wat het boek interessanter maakt, maar ook moeilijker om te lezen.

Na het lezen
Zoals ik al in 'tijdens het lezen' zei, wilde het boek me maar niet vastpakken en kon ik het gemakkelijk weer wegleggen. Nu was dat wel handig, aangezien ik het nogal druk had, maar ik wilde toch iets meer de feeling van het boek, vooral aangezien veel mensen zeiden dat het zo'n mooi verhaal was. Dit heb ik tot ver in het boek ervaren en ik wilde het dus eigenlijk al wegschrijven als een tegenvaller. Hoewel ‘Waar het licht is’ een mooi taalgebruik heeft en het boek niet saai is, vond ik het niet een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Wel vond ik het idee van de post-its werkelijk prachtig, en de vele metaforen maakten het boek extra interessant.

Toen gebeurde er iets waardoor mijn hele mening over het boek en eigenlijk ook over de rest van de wereld veranderde. Ik ga het niet spoilen voor de mensen die het boek nog willen lezen, maar ik waarschuw je: Wees bereid voor een einde waarbij het boek je vastpakt, meesleurt en gebroken achterlaat, met een hoop vragen en tranen in je ogen.

Ineens kwam ook alles samen (ik neem mijn woorden terug over de titel; ik vind de Nederlandse wel degelijk net zo mooi als de Engelse) en ik heb menig figuurlijk traantje gelaten (het was laat, dus ik had niet meer de energie voor echte tranen). De symboliek van dit boek vind ik erg sterk, en ik heb zelfs het nawoord en het dankwoord gelezen om meer over het verhaal te weten te komen. Het verhaal van Jennifer Niven zelf raakte me diep.

Waar het boek over gaat
Violet Merkey is haar zus kwijtgeraakt tijdens een auto-ongeluk. Theodore Finch wordt dagelijks uitgemaakt voor freak, omdat hij anders is en denkt dan de meeste mensen op school. Beide buitenbeentjes zitten niet goed in hun vel, en ze ontmoeten elkaar op de klokkentoren. Vanaf dat moment begint er een verhaal vol liefde en leed. De lezer wordt vervolgens meegenomen op de indrukwekkende zwerftochten van Violet en Finch.

Dingen die ik na het lezen van dit boek nog niet snap
- Waar de bijnaam ‘Ultraviolet Opmerkey-lijk’ op slaat
- Waarom Violet met haar achternaam Merkey heet en niet Merkley. Je hebt geen idee hoe vaak ik dit verkeerd gelezen heb.
- Waar de (vermoedelijke) metafoor ‘slapen’ voor staat. Bedoelt de schrijfster daarmee letterlijk slapen, of bedoelt ze het bivakkeren in de kast?

Al met al geef ik het boek een 7,5. Ik vind dat ik niet mag vergeten dat ik het boek tot 3/4 niet zo bijzonder vond, vandaar ook dit ietwat lage cijfer. De liefde van Violet en Finch, de zwerftochten en de diepgang van het onderwerp maken uiteindelijk dat ik dit punt geef. Nu ben ik toe aan een minder heftig verhaal!