Een eerbetoon aan Sara, Liv en het leven zelf

Verdrietig, heftig en ingrijpend maar ook zo mooi en vol van liefde.

Suzan neemt je in deze autobiografie mee in haar leven....voor, tijdens en na het overlijden van haar dochters. Het boek is een eerbetoon aan Sara en Liv, met prachtige passages over hoop, verlies, onmacht, rouw en over liefde, geluk en het leven.

Bij heel veel stukken dacht ik: 'dit is zo mooi omschreven...mooier kan bijna niet' en 'zo zal het echt zijn, dat geloof ik'.
De liefde en onmacht is zo voelbaar en het raakte mij keer op keer, recht in mijn hart.

Het boek is prachtig geschreven, de ene keer vanuit het perspectief van Suzan zelf en de andere keer vanuit het perspectief van haar dochter Sara.
De stukken vanuit Sara vond ik nog het allermooist. Ze heeft haar dochter een stem gegeven, een leven, een plaatsje op aarde, in het gezin en ze zal niet vergeten worden. Idem dito voor Liv.

De ontmoeting tussen Sara en Liv is 1 van het mooiste dat ik ooit gelezen heb.

Suzan heeft niet 1 kind maar 3 kinderen. De meisjes zullen er altijd zijn en meegroeien met dit prachtige gezin!