Grootse thematiek die werkt

Ik lees niet vaak nieuwe Nederlandse boeken (ik lees vooral wereldklassiekers en 'weird tales'). Waarschijnlijk vanwege mijn studie Nederlands waarbij ik de Nederlandse klassiekers vaak veel minder mooi en interessant vond dan bijvoorbeeld de Engelse en Amerikaanse, en ik ook niet zo houd van veel moderne 'hippe' boeken. Er zijn echter steeds meer (jonge) schrijvers in Nederland die het aandurven emotie, psychologie en grootse thematiek op een postmoderne, verfrissende manier terug te brengen in de Nederlandse literatuur.

Ik begon sceptisch aan 'Wolfskind', maar was al meteen weg van de meeslepende schrijfstijl: niet te sober maar ook zeker niet te 'barok'. Opvallend is ook hoe de delen over Vincent vanuit een beschrijvend perspectief is geschreven, waarbij de lezer wel de gedachtengang (en vaak frustraties) van Vincent volgt, maar deze afstandelijk en rationeel lijkt te zijn door het gebruikte hij-perspectief. Nova vertelt veel losser en spontaner vanuit een ik-perspectief.

Het verhaal speelt zich grotendeels af in Nijmegen (Heilig Land Stichting), wat natuurlijk voor een ex-student als ik, die er 11 jaar heeft gewoond en veel heeft gewandeld in HLS, een extra meerwaarde aan het boek geeft.
Ook archeologie speelt een rol in het boek, wat ook symbolisch moet worden gezien (zoeken naar een onvindbare graal).
Ten slotte is er nog het wolfskinderenmotief dat lijkt te staan voor het (accepteren van) een plaats buiten de standaardsamenleving; maar het is complexer dan dat - de verhaallijn over de wolf Lupa en het wolfskind Pelgrim is complex in zichzelf en vanwege de sterk symbolische betekenis binnen het gehele boek. Het geeft de lezer genoeg om over na te denken, net als de namen van de karakters trouwens. Die hebben allemaal ongetwijfeld een bijbetekenis. Nova, pelgrim, Lupa, Justus... ik laat het aan de lezer om uit te zoeken waarom ze zo heten.

Uiteindelijk gaat het boek over de geestelijke groei van een man en een meisje, die elkaar vinden op het moment dat ze het meest met zichzelf in de knoop zijn. Ze vinden steun bij elkaar waardoor ze leren hoe ze met het leven om moet gaan en het verleden een plek moeten geven. Het moeilijkst is dit voor de gefrustreerde archeoloog met zijn koppige en wantrouwende karakter. Fantasie en durven loslaten blijken uiteindelijk de gouden sleutels te zijn.

Maar zoals het hoort bij goede literatuur zit er nog veel meer in het boek dan ik hiervoor heb geschetst. Ik heb het geen 5 sterren gegeven, omdat dat is voorbehouden aan boeken die mijn leven en denken hebben veranderd of die ik blijf herlezen omdat ik het zo mooi/interessant vind. Dat komt uiteraard zelden voor. Maar 4 sterren is meer dan voldoende.

ps: het lijkt me overigens een uitstekend leesclubboek. Tip!