Mooie start van een nieuwe serie.

‘Een duister pad’ is voor mij persoonlijk de eerste kennismaking met Corine Hartman. En dit is eigenlijk schandalig, aangezien ik heel graag thrillers van eigen bodem lees.

De proloog begint meteen erg goed. Een man laat zich van een berg af vallen, aangezien hij van mening is, dat hij niks waard is. Deze proloog roept bij mij direct vraagtekens op, waarom dit zo is en wat er is gebeurd. Hierdoor wil ik snel verder lezen.

Tijdens het lezen merk je dat Hartman weet waar ze over schrijft. Hoe bijvoorbeeld een borderliner denkt en zich voelt, maar ook hoe het er aan toe gaat in een psychiatrische instelling. Dit vind ik erg goed en knap gedaan. De spanning is op de juiste momenten aanwezig en ik kan het boek nergens saai of langdradig noemen. Wat ik persoonlijk erg fijn vind is dat de verhaallijn van Faye in de ik-vorm geschreven is. Hierdoor kon ik me nog beter in het hoofdpersoon verplaatsen en voelde het soms alsof ik zelf in Groot Loenen aanwezig was.

‘Een duister pad’ is het eerste deel in de gloednieuwe serie rond borderliner Faye van Laar. Na dit eerste deel gelezen te hebben kijk ik erg uit naar het vervolg. Want dit smaakt naar meer!