Ik hoop op een vervolg!

Hier thuis kijken we, naast lezen, ook veel Nederlandse politieseries. Dus toen ik zag dat Lidewij Martens, scenarioschrijver van onder andere Spangen en Flikken Maastricht, een boek had geschreven was ik natuurlijk razend benieuwd aangezien Spangen en Flikken Maastricht bij onze favoriete televisieseries horen.

Toen ik begon te lezen in deze politiethriller merkte ik al snel dat ik gegrepen werd door het verhaal. Lidewij heeft een erge beeldende schrijfstijl, dit kan natuurlijk ook niet anders als scenarioschrijver. Deze beeldende schrijfstijl zorgde er dan ook echt voor dat ik me goed kon verplaatsen naar de plekken waar ‘Steigereiland’ zich afspeelt.

De hoofdstukken in het boek vind ik erg lang. En dit vind ik nooit echt prettig lezen, je zegt niet even van ‘Ik lees nog even snel een hoofdstuk’. Dit zorgt er dan ook voor dat de vaart een beetje uit het verhaal wordt gehaald. Dit zal er mee te maken hebben dat ‘Steigereiland’ eerder verschenen is als serie bij Storytel en dat deze serie tien delen had. Want het paperback heeft evenveel hoofdstukken.

Ondanks de minpuntjes qua hoofdstukindeling heb ik echt genoten van ‘Steigereiland’. Dit is een boek wat je grijpt en je niet meer los laat. Ik hoop dan ook van harte dat Lidewij een tweede boek gaat schrijven over woonbootgemeenschap Steigereiland. Als dit zo is weet ik zeker dat ik vooraan sta om het boek te lezen!