“De Echo Moorden” een verhaal waar in een moord als echo terugkomt!”

Inhoud
In Bottanuco, een plaatsje in het noorden van Italië wordt geconfronteerd met een aantal gruwelijke moorden. De slachtoffers zijn vreselijk toegetakeld en er wordt een vreemde, met bloed geschreven, boodschap achter gelaten: Vive
De twee journalisten, Marco Besana, een oude rot in het vak, en de jonge Ilaria Piatti, stagiair, werken samen om deze zaak grondig te onderzoeken. Ilaria die vermoedt dat de moorden gepleegd worden door iemand die geïnspireerd is geraakt door een seriemoordenaar uit een ver verleden, die echt heeft bestaan:
Vincenzo Verzeni, geboren op 11 april 1849 in Bottanuco, Italië. Hij wurgde zijn slachtoffers om ze vervolgens te bijten en hun bloed te drinken. Hij kreeg de bijnaam de Vampier van Bergamo. Hij werd gearresteerd in 1873 en veroordeeld voor de moord op twee vrouwen en de aanranding van zes anderen waarna hij de doodstraf maar net ontliep en een levenslange gevangenisstraf kreeg. Is hier werkelijk een copycat bezig? Marco Besana gelooft er niet in, totdat hij wel moet!
Persoonlijke Leeservaring
Marco Besana, misdaadverslaggever in hart en nieren, krijgt eigenlijk bij toeval een opzienbarende zaak in zijn schoot geworpen. Alleen omdat Luca Milesi te gast was in een tv-programma moest Roberto Besana wel sturen. Die bijt zich als gewoonlijk helemaal vast in deze zaak, misschien nog wel meer dan anders omdat het waarschijnlijk zijn laatste zaak zal zijn voordat hij met pensioen moet. Als Ilaria Piatti het artikel van Besana gelezen heeft vraagt ze het telefoonnummer van Besana aan Roberto. Ze is ervan overtuigd dat er een serie moordenaar aan de gang is. Besana verklaart “la Patiatolla” (de tuthola) voor gek en weigert haar verder te woord te staan De politie denkt dat er een satan sekte bezig is geweest en in dat idee kan Besana zich vinden. Totdat hij details hoort over deze moordzaak, precies die details had Ilaria genoemd! Vanaf dat moment werken Ilaria samen met Besana en wordt het een samenwerkingsverband tussen de twee die langzaam gelijkwaardig wordt: een oudere man die bijna met pensioen gaat en een stagiaire die aan het begin van haar carrière staat. De ultrakorte hoofdstukken in “Heimwee naar bloed” hielden de vaart er lekker in: ik dacht steeds, ach ik kan nog wel een hoofdstukje lezen, of twee….
De auteurs die achter dit pseudoniem schuil gaan weten het onderzoek van de twee journalisten op een heel natuurlijke manier te laten verlopen. Ze volgen meerdere sporen die even zo vaak lijken dood te lopen. Maar elke keer komen ze door deze stappen steeds iets dichter bij de oplossing van dit raadsel. De karakters worden goed omschreven, de dialogen tussen de twee zijn goed, en door de tegenstellingen tussen het “gelegenheidsduo” is er geregeld ruimte voor een humoristische touch. Een paar kleine (vertalings-) foutjes ben ik wel tegen gekomen, maar niets om je aan te storen. Ik heb er van genoten!