Een duivelsplan ontsproten aan een ziek brein!

“De Ketting – Adrian Mckinty: Een duivelsplan ontsproten aan een ziek brein maakt van slachtoffers, al snel daders: het zal wel moeten wil je je eigen kind niet verliezen!”

Recensie:

Wanneer je te horen krijgt dat je kind gekidnapt is en er maar één manier is om haar terug te krijgen: losgeld betalen en een ander kind kidnappen. Dan stort je hele leven in elkaar als een wiebelig kaartenhuis tijdens een storm met orkaankracht.
Dit is wat Rachel Klein overkomt. Terwijl ze dit nog niet helemaal heeft kunnen verwerken blijkt dat de ontvoerder van haar dochter een zoon heeft die ook ontvoerd is en ze dit doet om haar eigen zoon weer terug te krijgen.
Ze blijkt onderdeel te zijn geworden van De Ketting : werkelijk de hel op aarde!
Ze is slachtoffer, maar zal snel moeten omschakelen om dader te worden! Net zoals de ontvoerder van haar dochter moest doen. De ketting is een luguber plan ontsproten aan een nog zieker brein. De ketting kan blijven bestaan omdat ouders nu eenmaal ver gaan om hun kinderen te beschermen! Rachel vecht als een leeuwin, of harder. Maar is dat genoeg om deze sterke ketting te verbreken?

“De ketting is een wrede methode om de belangrijkste menselijke emotie – het vermogen om lief te hebben – uit te buiten en er geld aan te verdienen. Die methode zou niet werken in een wereld zonder liefde voor ouders, kinderen, broers, zussen of partners. Alleen een sociopaat die niets van de liefde begrijpt en ervan verstoken is, kan deze voor eigen gewin inzetten.”

Ik houd niet van kettingbrieven, nooit gedaan ook. Zelfs niet die aardig en lief zijn bedoeld. Ik doe er dan ook mijn hele leven al niet aan mee en heb zelfs wel eens op mijn FB pagina vermeld dat ik allergisch ben voor kettingbriefachtige epistels. Toch heb ik er weleens, deels, aan meegewerkt. Alleen dan dat deel om degene die hem verstuurde, en het goed bedoelde, een plezier te doen. Toch, en dat zullen velen van ons vinden, is het fenomeen kettingbrief een vreemd intrigerend gegeven. Ik wilde dan ook graag dit boek lezen. Dat is in een sneltreinvaart gelukt. Niet alleen omdat het, in mijn ogen, een origineel idee was om een boek over te schrijven. Ook de vorm waarin het boek is opgezet: met korte hoofdstukken, niet te veel personages, duidelijke tijdsaanduidingen, maken dat de vaart er aardig in zit.
In het nawoord geeft Adrian Mckinty ook nog aan hoe hij op het idee is gekomen voor dit boek en ook hoe het tot stand kwam. Ook dat vond ik wel eens leuk om te lezen. Waarom doen niet meer schrijvers dat? Hoe kwamen ze op het idee voor hun boek?
Ik heb veel leesplezier aan de Ketting beleefd, al waren sommige delen wel wat voorspelbaar en soms niet helemaal geloofwaardig, het bleef toch spannend. Net zoals je dat soms met een spannende film hebt, dat is ook niet altijd geloofwaardig maar daarom niet minder leuk of spannend om naar te kijken. Wederom een Mustread, wat mij betreft!