psychologische roman

Sinds Wim ontslagen is en met zijn ziel onder zijn arm thuis zit, groeien hij en zijn vrouw Anneloes uit elkaar. Ze hebben moeite om zich aan te passen aan de nieuwe situatie, waarbij ze vooral op elkaar aangewezen zijn. Op een dag, tijdens een etentje bij vrienden, geeft Wim aan dat hij een stukje gaat lopen. Hij komt echter niet meer terug. Terwijl Anneloes met behulp van de politie en familieleden erachter probeert te komen waar Wim is en waarom hij überhaupt vertrokken is, probeert Wim met een andere identiteit een nieuw leven op te bouwen in het buitenland. Niemand kan hem meer bereiken. En dan wordt dochter Emma ernstig ziek.

Het verhaal wordt om en om verteld door Anneloes en Wim. Het is daarom voor de lezer van meet af aan wel duidelijk waarom Wim zijn huwelijk niet meer ziet zitten. Wat echter niet duidelijk is en wordt is waarom hij zo’n drastische stap heeft gezet en niet meer omkijkt naar zijn vrouw of zijn kinderen. Heeft hij een midlifecrisis, dreigt er een psychose? Je hoopt daar als lezer achter te komen en, gezien de ziekte van Emma, dat hij toch weer contact gaat opnemen.

De auteur heeft de processen waar Anneloes en Wim doorheen gaan uitgebreid en herkenbaar beschreven. Na een heftige, onzekere periode zie je dat Anneloes de draad weer probeert op te pakken en er te zijn voor haar kinderen. Wim echter heeft alle schepen achter zich verbrand en lijkt meer moeite te hebben met naar zichzelf te kijken. Wel wordt hij geplaagd door angsten en schuldgevoel. De rust die hij in eerste instantie zocht, slaat om in eenzaamheid en daar word je als lezer langzaam in meegetrokken. Aan de ene kant hoop je dat er bij Wim iets gebeurt waardoor hij zijn gevoel van verantwoordelijkheid terugkrijgt, aan de andere kant weet je eigenlijk al van tevoren dat de kans heel klein is dat deze mensen zomaar de draad weer kunnen oppakken samen.

Hoewel het boek makkelijk wegleest en op sommige momenten ook goed de diepte ingaat, is het storend dat de dialogen niet altijd realistisch overkomen; soms spreken zowel Wim als Loes in schrijftaal en dat zorgt voor opgetrokken wenkbrauwen bij het lezen, en daarmee voor afstand. Ook is het jammer dat er nogal wat wordt afgezucht in dit boek. Alle personages blijven maar zuchten, of ze nou verdrietig, blij of ongerust zijn. Soms op een pagina meerdere keren. Dit had voorkomen kunnen worden door een extra leesronde, want het valt echt wel op en daarmee raak je uit het verhaal.

Eigenlijk bevatten de ingrediënten van Geruis alle mogelijkheden voor een spannend, avontuurlijk boek waarin een hoofdpersoon uitvoer geeft aan gedachten die iedereen wel eens heeft, maar daar niets mee doet uit angst of verantwoordelijkheidsgevoel. Toch heeft het boek me niet kunnen meeslepen. Het kabbelde een beetje voort en wordt nergens echt spannend. Ook vind ik het niet realistisch dat Wim zijn vertrek goed heeft gepland en vervolgens op de bonnefooi maar wat blijft rondzwerven. En dat Wessel, een onbeduidend karakter dat aan het eind van het boek pas wordt opgevoerd, opeens een belangrijke rol blijkt te spelen in waar het verhaal naar toe gaat, voelt ook als een op het laatst ingegeven plotwending.

Misschien had de auteur het verhaal beter ‘kleiner’ kunnen maken om zich toe te spitsen op de psychologische processen die een rol spelen binnen een relatie, dan hier deels een soort roadmovie van te maken die niet echt van de grond komt.