Heerlijke roman!

Rosalind stuit na het overlijden van haar moeder, de beroemde filmster Jillian Croft, op schokkende documenten die haar leven op zijn kop zetten. Het lijkt erop dat Rosalind en haar zussen Olivia en Eve geen biologische dochters zijn van Jillian. Hun vader Daniel is de enige die hen uitsluitsel zou kunnen geven over hun afkomst, maar vanwege zijn fragiele gezondheid is dat niet mogelijk. Er zit voor Rosalind niets anders op dan zelf op onderzoek uit te gaan, ook omdat haar zussen vinden dat ze het verleden moet laten rusten. Met slechts een paar aanknopingspunten spoort Rosalind haar biologische familie op en weet zij contact met hen te leggen, echter zonder haar afkomst prijs te geven. Zij wordt hartelijk welkom geheten in deze familie met Libanese roots. Maar zal zij nog steeds welkom zijn als ze eenmaal weten wie Rosalind werkelijk is?

Muna Shehadi heeft met dit eerste deel van de trilogie ‘De drie dochters’ een veelbelovende start gemaakt. Zij is een verhalenverteller pur sang. Via realistische conversaties en rake karakterschetsen schotelt zij ons personages voor van vlees en bloed, die zomaar tot onze eigen familie zouden kunnen behoren. Ze zijn niet zonder littekens en zelfs niet altijd even sympathiek, maar toch voel je met ze mee. Rosalind, de middelste dochter en degene om wie dit verhaal draait, is iemand met wie je je kunt identificeren. Je hoopt dan ook uit de grond van je hart dat haar bindingsangst een goede afloop niet blokkeert.

Het verhaal van Rosalind wordt afgewisseld met dagboekfragmenten van een jonge Jillian Croft. Hierdoor wordt duidelijk wat er vooraf is gegaan aan de
beslissingen die zij ooit heeft genomen en leer je haar als lezer ook kennen. De Libanese afkomst van de auteur wordt mooi verweven in het verhaal en de warme wijze waarop de hechte familiebanden worden beschreven is heerlijk om te lezen. Toch wordt het nergens zoetsappig en als er één boodschap duidelijk wordt in dit boek, is het wel dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Rosalind komt daar ook steeds meer achter en dat leidt tot nieuwe inzichten bij haar, wat de karakterontwikkeling ten goede komt.

In de media wordt deze serie boeken gelinkt aan de populaire serie ‘De zeven zussen’. Ik kan daar niet over oordelen, ik ben waarschijnlijk een van de
weinigen die zich nog niet aan deze boeken heeft gewaagd. Maar ik draai het om; als die boeken net zo verslavend zijn als dit eerste deel van ‘De drie
dochters’, dan weet ik genoeg en moeten die ook in mijn boekenkast.

Ik heb eigenlijk geen minpunt kunnen ontdekken in Rosalinds leugen. Het leest lekker weg, je wil weten hoe het afloopt en je wordt ook benieuwd naar de
verhalen van Olivia en Eve, die voor de volgende twee boeken bestemd zijn. Muna Shehadi heeft een rustige, fijne schrijfstijl en hoewel er niet superveel gebeurt, blijft het verhaal toch intrigerend. Rosalinds leugen krijgt daarom vier mooie sterren. Dit boek smaakt naar meer!

Carlita van Rossum
De perfecte Buren