Een verhaal wat me ontroerde

Wanneer Suus tijdens een zware bevalling een paniekaanval krijgt en wakker wordt in het ziekenhuis mag zij naar huis maar moet ze een kind meenemen die ze niet kent. Thuis is de roze wolk ver te zoeken en het kind is wel lief hoor, maar wat moet ze er mee. Wanneer ze thuis de ene na de andere paniekaanval moet verduren, lijkt het haar man en haar psychiater beter dat zij en het kind worden opgenomen op een gesloten afdeling, wel met haar eigen toesteming.

Wat gaat er in Suus om en wat maakt zij mee op een afdeling met alleen maar “gekken” om haar heen, heeft ze er wel goed aan gedaan om in te stemmen met deze opname?

“Waarom ben je hier?”

“Ik ben, eh, ik heb…” Mijn hemel wat moet ik nu zeggen?

“Je hoeft het niet te zeggen hoor. We hebben hier allemaal onze problemen.. Ik heb last van paniekaanvallen, daarbij heb ik agorafobie en een depressie.”

Ik Schrik. Voor het eerst kom ik iemand tegen die hetzelfde heeft als ik.

Het verhaal wordt verteld in de ik vorm, vanuit de hoofdpersonage Suus. Wat een heftig verhaal, maar zo goed dat dit verteld wordt. Gelukkig wordt er tegenwoordig meer openheid gegeven over depressies en paniekaanvallen komen heel veel voor las ik. Ik heb nog niemand ontmoet die paniekaanvallen heeft of die er voor uitkomt, wel ben ik bekent met depressiviteit in het gezin. Ik ben heel blij dit boek gelezen te hebben, het was een verhaal wat je bleef lezen en bijna niet weg kon leggen, je wilde weten waarom en hoe het verder gaat met Suus en haar gezin.

Saskia Oudshoorn een geweldig debuut, een Mustread wat mij betreft. Dit verhaal zal anderen tot hulp kunnen zijn en mensen makkelijker over hun depressie laten praten.

Lieve leesgroet Caroline