Een thriller die je leest met een big-smile

Het boek is geschreven in de ik-vorm en wel vanuit het perspectief Anne-Laure één van de twee hoofdpersonages uit het boek. Heel erg grappig dat de auteur haar eigen naam gebruikt als hoofdpersonage. Deze hoofdpersonage bestaat eigenlijk uit twee personen. Agatha is het stemmetje in het hoofd van Anne-Laure. Agatha heeft altijd wel een "oplossing" voor de problemen die Anne-Laure op haar pad tegen komt.

Wanneer Anne-Laure hoogzwanger is betrapt zij haar overspelige man met haar beste vriendin. Via advertentie gevraagd, komt ze bij Louise en haar dementerende man terecht, die een hulp zoeken. Dat Anne-Laure hoogzwanger is maakt niet uit, ze moet af en toe even op Roger de man van Louise passen als Louise een boodschap doet en ze is “verplicht” ‘s-avonds mee te eten aan tafel, maar dat is juist gezellig. Louise heeft altijd al een groot gezin willen hebben en de tafel in de keuken is daar ook voor gemaakt. Maar door de  hartelijke ontvangst, hoeft Anne-Laure niet lang na te denken over de baan.

“Als zelfs een dementerende mens  meer enthousiasme toonde dan de vader van het kind, kon ik alleen maar concluderen dat ik de juiste keuze had gemaakt.”

Het andere hoofdpersonage is Louise, zij vertelt ook in de ik-vorm alleen in de verleden tijd. Louise heeft het druk met de zorg voor haar dementerende man Roger en is blij dat Anne-Laure haar komt helpen. Louise wil graag schrijfster worden en heeft al een manuscript klaar liggen, wat Anne-Laure per ongeluk vind en meeneemt naar haar kamer. Heel stiekem leest ze hoofdstuk voor hoofdstuk…..

“Als ze het manuscript naar een uitgever wilde sturen, moest ik haar duidelijk maken dat ze de namen moest wijzigen. Haar eigen naam gebruiken leek me niet zo’n goed idee. Welke auteur zou zichzelf als hoofdpersonage uitkiezen? Dat vond ik een belachelijk idee, want dan gingen mensen denken dat het een autobiografie was.”

Genoten heb ik van deze  humoristische thriller, Louise sluit perfect aan in het rijtje van Justine en Maurice, haar vorige humoristische thrillers. Anne-Laure gebruikt wat oudere personages, wat het verhaal juist dat humoristische tintje geeft. Gebeurtenissen die eigenlijk niet echt kunnen, maar zo worden geschreven dat je ze voor je ziet en je met een lacht op je gezicht de lugubere details leest. Volgens mij zie ik hier dus gewoon een film in.

Heel erg leuk dat personages uit de vorige boeken een klein rolletje krijgen in deze Louise, maar heb je de andere boeken niet gelezen, zal je dit niet opvallen. Het verhaal over een koe tijdens een meditatie les, zette mij aan het denken, waar had ik dat al eerder gelezen en idd dat kwam in een vorig boek van Anne-Laure ook voor.

Je moet er dus vanuit gaan als je dit boek leest, je niet nagel bijtend en bloedstollende passages voorbij ziet komen, maar al met al zijn de lugubere details zo geschreven dat je ze leest met een brede glimlach. Anne-Laure (de auteur) geeft het verhaal een geweldige plotwending mee, die ik niet zag aankomen. Zien de meeste Anne-Laure het personage niet als Anne-Laure de auteur, sorry ik heb het hele verhaal het gezicht van de auteur voor me gezien, dat mij dan ook wel weer een big smile gaf.

Maar al met al Louise schreef als volgt:

“De dag waarop ik besloot ons gezin uit te breiden, begon met een banale ontmoeting. Uiteraard had ik de catastrofale gebeurtenissen  die hierop volgden nooit kunnen voorzien”.

Een aanrader wat mij betreft. Anne-Laure is één van mijn Vlaamse favoriete auteurs, spanning en hilarische taferelen komen voorbij en ik genoot ook nu weer van deze lieve Louise.