Lezersrecensie
Heerlijk boek om te lezen
Cover
Een pracht cover van een blote vrouw die haar gezicht bedekt. Mooie zilveren letters maken het een zee aantrekkelijke cover, die ik al een paar keer oppakte in de boekhandel. Ik was erg benieuwd naar het verhaal, ik heb ook “Vergeef me”van Anja Feliers gelezen, wat ik ook erg goed vond.
Het verhaal
In het vijfde boek van Anja “Zuur”speelt psychologe Kathleen Verlinden ook een hoofdrol. Zij woont samen met haar vriend Lucas en haar dochter Julie, uit een eerder huwelijk met Mark.
Wanneer Kathleen opeen feest is bij haar goede vriend Guido, gebeurd er een ongeluk.
Daphne is een collega van Guido en samen werken zij n de praktijk van Guido voor plastisch chirurgie. Samen met haar dochter Cara is zij op het feest aanwezig. Cara gaat met de zoon van Guido, Alexander kijken in het buitenhuis en daar wordt zij aangevallen door iemand die een zuur in haar gezicht gooit. Cara wordt met spoed naar het brandwondencentrum gebracht waar blijkt dat de rechterkant van haar gezicht arm en decolleté derdegraads brandwonden hebben opgelopen. Het zal een hele lange en pijnlijke herstelperiode worden.
Kathleen wordt door Daphne gevraagd Cara te begeleiden door dit moeilijke proces.
Waarom is Daphne zo afstandelijk tegenover Cara en waarom is Cara het slachtoffer geworden?
Onder tussen heeft Kathleen het in haar privé leven ook niet makkelijk en gaat ze opzoek naar gebeurtenissen uit haar verleden en dit door een uitnodiging voor een reünie.
Mijn mening
En lekker dik boek van 364 blz. Heerlijk om te lezen door de korte hoofdstukken. Ik werd meteen geboeid door het verhaal. Mooi hoe de beide verhaallijnen in elkaar overvloeien. Alleen het open einde pppffff dus kom maar op met het volgende deel.
Dat mensen na dertig jaar nog zo haat dragend kunnen zijn en anderen daarin mee kunnen slepen.
Hoe Daphne op haar dochter reageert is heel heftig, maar heeft toch ook weer met vroeger te maken.
Mijn eindconclusie 1 tot 10 punten
Schrijfstijl 9
Leesplezier 9
Plot 6
Spanning 6
Psychologie 8
Originaliteit 7 **** ZUUR
Een pracht cover van een blote vrouw die haar gezicht bedekt. Mooie zilveren letters maken het een zee aantrekkelijke cover, die ik al een paar keer oppakte in de boekhandel. Ik was erg benieuwd naar het verhaal, ik heb ook “Vergeef me”van Anja Feliers gelezen, wat ik ook erg goed vond.
Het verhaal
In het vijfde boek van Anja “Zuur”speelt psychologe Kathleen Verlinden ook een hoofdrol. Zij woont samen met haar vriend Lucas en haar dochter Julie, uit een eerder huwelijk met Mark.
Wanneer Kathleen opeen feest is bij haar goede vriend Guido, gebeurd er een ongeluk.
Daphne is een collega van Guido en samen werken zij n de praktijk van Guido voor plastisch chirurgie. Samen met haar dochter Cara is zij op het feest aanwezig. Cara gaat met de zoon van Guido, Alexander kijken in het buitenhuis en daar wordt zij aangevallen door iemand die een zuur in haar gezicht gooit. Cara wordt met spoed naar het brandwondencentrum gebracht waar blijkt dat de rechterkant van haar gezicht arm en decolleté derdegraads brandwonden hebben opgelopen. Het zal een hele lange en pijnlijke herstelperiode worden.
Kathleen wordt door Daphne gevraagd Cara te begeleiden door dit moeilijke proces.
Waarom is Daphne zo afstandelijk tegenover Cara en waarom is Cara het slachtoffer geworden?
Onder tussen heeft Kathleen het in haar privé leven ook niet makkelijk en gaat ze opzoek naar gebeurtenissen uit haar verleden en dit door een uitnodiging voor een reünie.
Mijn mening
En lekker dik boek van 364 blz. Heerlijk om te lezen door de korte hoofdstukken. Ik werd meteen geboeid door het verhaal. Mooi hoe de beide verhaallijnen in elkaar overvloeien. Alleen het open einde pppffff dus kom maar op met het volgende deel.
Dat mensen na dertig jaar nog zo haat dragend kunnen zijn en anderen daarin mee kunnen slepen.
Hoe Daphne op haar dochter reageert is heel heftig, maar heeft toch ook weer met vroeger te maken.
Mijn eindconclusie 1 tot 10 punten
Schrijfstijl 9
Leesplezier 9
Plot 6
Spanning 6
Psychologie 8
Originaliteit 7 **** ZUUR
1
Reageer op deze recensie