Goede wijn behoeft geen krans

Recensie ‘De hondenman’ van Toni Coppers (****)

Liese Meerhout heeft in Vlaanderen en een snelgroeiend deel van Nederland geen introductie meer nodig. Als protagonist van Toni Coppers, die heel veel redenen heeft om haar intens te vertroetelen speelt ze al enkele jaren op papier en sinds kort ook op tv, de sterren van de hemel. Eenmaal een verhaal van deze levensechte commissaris gelezen, betekent automatisch inschrijven op de fanpage en (on-)geduldig wachten op het volgende avontuur. Onlangs verscheen deel 10 in de Liese Meerhout-serie wat tevens het vijfde deel is nadat de commissaris haar domicilie in Antwerpen heeft gekozen.

Liese heeft haar appartement met uitzicht op de Antwerpse Zoo verlaten en is ingetrokken bij Matthias Sandberg, haar relatie sinds enige tijd. Tijdens de verhuizingsoperatie ontvangt ze een melding dat door Yenthe en Lucas, twee zeilende jongens, het lichaam van een vrouw is gevonden. Onderzoek toont aan dat de vrouw, na te zijn vermoord, is verkracht en haar hart is verwijderd. Het volledige team staat voor een groot raadsel. Het onderzoek dat in beginsel niets heeft opgeleverd, verplaatst zich over de grens van Antwerpen en daarna zelfs over de landsgrens van België. Zowel in Spanje als Duitsland zijn vergelijkbare slachtoffers gevonden en die hebben een ding gemeen; het zijn vrouwen die qua leeftijd en uiterlijk overeenkomsten vertonen. Maar met die wetenschap is de dader nog niet gevonden….

Verhalen uit de Liese Meerhout-serie en vanzelfsprekend door Coppers verteld, zijn een genot om te lezen. ‘Lezen’ betekent in dit verband ook ‘meebeleven’ want dat creëert de auteur met zijn sfeerbeschrijvende en meeslepende stijl. Naast het oplossen van de misdaad laat hij niet alleen Liese voortdurend evolueren maar geldt dit voor alle personages die er toe doen binnen de crew. Waarbij de kaders van één deel niet bepalend zijn maar ook eenvoudig een of meerdere delen kunnen overschrijden.
Altijd kom je daar wel weer voorbeelden van tegen en steeds is het niet noodzakelijk gebleken om dan terug te grijpen op de betreffende delen. Dat betekent voor deze lezer dus; eenmaal gelezen krijgen die gebeurtenissen een plekje in zijn geheugen en komen, als het moment daar is, ongeschonden weer naar boven. Dit zegt alles over het schrijftalent en stijl van de auteur.

In het oplossen van deze zaak, die al snel een internationaal karakter krijgt, neemt de commissaris haar fans aan de hand en geeft de auteur toelichting op specifieke streekgewoontes van de plaatselijke bevolking. Persoonlijke emoties spelen bij Coppers voortdurend een belangrijke rol en dragen eveneens bij aan de al eerder aangehaalde evolutie van personages en/of beeldvorming bij de doelen van de daders. Daarbij is het zeker niet zijn bedoeling begrip te kweken voor de misdaad maar wel aan te tonen dat ontsporing van de menselijke geest meestal niet zomaar gebeurt maar altijd wel een achtergrond heeft. Ook in ‘De hondenmoorden’ is dat weer herkenbaar en maakt het daarmee een waardevolle aanwinst voor de Liese Meerhout-serie die volgens mij nog pas aan het begin staat, ondanks de nummer 10 in de rij!

Eindoordeel: 4 sterren

Spanning: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 5 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 4 sterren