Saai, zwartgallig en traag verhaal

Alle superlatieven die over De zoon over ons uit worden gestort herken ik helemaal niet. Met Harry Hole kan Nesbø subliem zijn, zonder deze merkwaardige politieman blijft er van de auteur bitter weinig over.
Het verhaal De zoon is net zo donker en somber dan de cover uitstraalt dus wat dat betreft is er wel enige consensus te bespeuren.

De tekst op de achterflap suggereert iets anders dan de inhoud weergeeft. Pas op pagina 376 is er enig contact te bespeuren tussen Simon Kefas en Sonny Lofthus. En dat is nog niet eens lijfelijk, dat gebeurt pas op pagina 432 en dan hebben we nog een kleine 50 pagina’s te gaan.
Laat Nesbø heel snel weer met Harry Hole terugkeren want dit houdt de ‘ster’ uit Noorwegen echt geen vier boeken vol. Schoenmaker blijf bij je leest is niet meer en beter van toepassing dan bij De zoon.

Het verhaal ontwikkelt zich nauwelijks, iedereen zit barstensvol problemen en niet een wordt er opgelost. Vergeleken met andere recensies en kreten erboven lijkt het erop dat mijn De zoon een heel andere inhoud heeft dan de andere boeken. Ik bespeur alleen maar saaiheid, ontbreken van raffinement en eindeloze dialogen die nergens over gaan en weinig tot niets toevoegen aan een ontwikkeling in de verhaallijn. Was Nesbø tot vandaag geen standaard Scandinavische auteur, na De zoon is hij dat even wel. Zelfs het einde kon niets goedmaken dus de capuchon kan, wat mij betreft, nog wel wat dieper over het hoofd getrokken worden. Jammer maar helaas!


Eindoordeel: 2 sterren

Spanning: 2 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren