Een protagonist zonder hoofdrol…

De eerste vijftig pagina’s zijn in Het familiegraf gebruikt om bijna evenveel personages het verhaal in te laten sluipen. Iedere pagina is goed voor minstens een, vaak twee en soms zelfs meer nieuwe namen, die op dat moment geen plaats hebben in het verhaal, alleen maar binnen te laten lopen.
Zelfs voor Sebastian Bergman is geen echte hoofdrol weggelegd. De psycholoog met zijn ijzersterke en bijzondere capaciteiten heeft tussen het tweede en derde deel veel in moeten leveren aan belangrijkheid. Eigenlijk was er meer hoofdrol gereserveerd voor Vanja, de vermeende dochter van Sebastian.
Daarnaast hadden de meeste personages zoveel persoonlijke problemen dat hierdoor de feitelijke primaire verhaallijnen ondergeschikt werden gemaakt.

Nee, met dit derde deel hebben beide scenaristen mij niet echt (of is het echt niet?) kunnen bekoren. Waar fans nog weleens over hun hart willen strijken is het toch echt het boek of zogezegd het verhaal dat gewaardeerd en beoordeeld wordt. Met veelvuldig de gedachte dat ik een roman zat te lezen in plaats van een thriller, kwam daar nog de conclusie bij dat het verhaal onnodig ingewikkeld en rommelig is opgebouwd. Geen echte topper voor Hjordt Rosenfeldt en als in Zweden ook geldt dat alle goede dingen in drieën gebeuren dan is hier toch echt iets fout gegaan. Jammer, minstens een fan haakt af…..


Eindoordeel: 2 sterren

Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren