IJzingwekkend en beklemmend!

Je kunt in de boeken van Wulf Dorn goed terugzien dat hij met psychische patiënten werkt. Je moet je goed in kunnen beelden in de gedragingen van deze mensen die zo heel erg kenmerkend kan zijn. In IJzige stilte, na Trigger zijn tweede thriller, doet hij daar zijn voordeel mee.

Psychiater Jan Forstner heeft in zijn jeugd zijn kleine broertje Sven verloren. Dat vreet nog al die jaren aan hem omdat nooit bekend is geworden wat er met hem is gebeurd. Hij kan als psychiater in de Boskliniek in Fahlenberg aan de slag, dezelfde kliniek waar zijn vader ook heeft gewerkt. Als hij in aanraking komt met een merkwaardige zelfmoord van Nathalie Köppler, probeert hij hier meer informatie over te krijgen. Samen met de vriendin van Nathalie, Carla Weller, gaan ze op onderzoek.
Als er meer mensen zelfmoord plegen of op een andere manier om het leven komen, weten ze dat er een groot geheim ontdekt gaat worden.

Als een ijzingwekkende thriller ontwikkelt het verhaal zich. Wulf Dorn weet precies de juiste snaar bij de lezers te raken om hen naar het puntje va de stoel te laten verhuizen. Met bewondering voor het bewaarde geheim van de ontknoping die menigeen zal hebben verrast, komt er toch een einde aan. Maar niet voor iedereen is het een “goed” einde.