Over de andere boeken die ik van Arnaldur Indridason heb gelezen heb ik het ook al gezegd, deze schrijver weet zo’n mooie verhalen te vertellen, daar zijn nauwelijks woorden voor te vinden. Het zouden niets dan superlatieven zijn.
Ook dit verhaal (Moordkuil) is zo aangrijpend en mooi weergegeven, zouden er foto’s bij gevoegd zijn dan was dit overbodig want de schrijfwijze van Indridason laat aan je verbeeldingskracht niets meer over dan duidelijke en stabiele beelden.
Na twee andere boeken (Koudegolf en Engelenstem) en nu dit derde erbij, zeg ik niets teveel wanneer ik stel dat het thrilleraspect in boeken van hem eigenlijk niet zo groot is maar dit ruimschoots wordt gecompenseerd door zijn sublieme schrijfstijl.
En natuurlijk heeft Eva Lind ook weer een duidelijke en belangrijke rol gekregen in het verhaal. Zij is als aanleiding neergezet om van het leven (en dus het karakter) van Erlendur eens wat meer informatie naar de lezers toe te brengen.
Maar al die duidelijkheid schept weer zoveel onduidelijkheid dat er meer dan voldoende ruimte overblijft voor interessante opvolgers.
Werkelijk, Moordkuil is een heel mooi boek, met een sterke nadruk op MOOI.