Teveel verleden tijd

Loes den Hollander, wie kent haar niet? Als begenadigd schrijfster van haar succesdebuut Vrijdag en daaropvolgend haar Zwanenzang ligt nu Naaktportret op de behandeltafel.
De diagnose is niet zo simpel als het lijkt. Omdat Loes gewoon een klasse schrijfster is, zal het niet aan haar schrijverstalent liggen maar zal het verhaal in het eindoordeel de doorslag geven. En of dat verhaal zo spannend is, is twijfelachtig.
Loes stelt de lezers voor aan Marijke van Manen, een vriendelijke en zorgzame vrouw die in haar nopjes is wanneer ze andere mensen kan verzorgen. Haar eigen leven blinkt uit in hoogtepunten en dieptepunten, waarbij de laatsten de overhand hebben. Het is de vraag hoe een mens zoveel tegenslag kan krijgen in het leven, dat overigens nog lang niet op zijn einde loopt. Na enkele, weinig succesvolle relaties, ontmoet Marijke op zekere dag Lodewijk van Manen en wordt ouderwets verliefd op hem. Haar nieuwe echtgenoot heeft uit een eerder huwelijk een zoon Jeroen. Hij ziet af en toe merkwaardige dingen, die soms nog gaan gebeuren ook. Jeroen en Marijke zijn stapeldol op elkaar. Helaas wordt Marijke nog voortdurend geconfronteerd met herinneringen uit het verleden. Soms vanuit haar eigen herinnering en soms door gebeurtenissen in haar huidige, nieuwe, leven. Haar opvoeding en de vorming in haar jeugd hebben een behoorlijk stempel gedrukt op haar persoonlijkheid.
Als ze teveel last krijgt van allerlei verwijten en als bovendien het leven van Lodewijk gevaar gaat lopen, moet ze proberen de neerwaartse spiraal te stoppen, wil zij er zelf niet aan ten onder gaan.
In de inleiding van deze recensie is al opgetekend dat Loes den Hollander een vakvrouw is. Ze bezit een zeer vlotte hand van schrijven waarbij haar verhalen kloppen tot in de kleinste details. Met Naaktportret lukt het haar echter niet om de lezer te grijpen en vast te houden in het verhaal. De voornaamste reden is dat er te pas en onpas wordt teruggeblikt in de tijd. De ene keer naar haar jeugd, de andere keer naar haar eerste huwelijk, dan weer naar haar eerste baan. Zo wordt de lezer het gehele verhaal door heen en weer geworpen tussen heden en verleden. Dus komt de lezer tot de conclusie dat Marijke eigenlijk een rotleven achter de rug heeft, en dat haar leven tot aan de laatste bladzijde nog maar weinig is verbeterd.
Al met al drukt het de waardering voor Naaktportret aanzienlijk. Dat is jammer want qua schrijfstijl verdient Loes den Hollander meer. De oorzaak van de lage waardering ligt in de opzet van de verhaallijn. Wanneer het boek uit is, blijkt het verhaal een verslag te zijn geweest van een stuk uit het leven van Marijke dat de volgende dag weer gewoon verder gaat. Het verhaal heeft dus geen echt einde, of je zou een open eind ook een einde moeten noemen.
Daar moet je van houden.