Een ware teleurstelling!

Wanneer Clary’s moeder verdwijnt en ze zelf net ontsnapt is aan een demon, komt ze erachter dat ze toch wat minder normaal is dan ze dacht. Ze blijkt deel te nemen aan een gemeenschap van schaduwjagers: geheime krijgers die demonen vernietigen. Ze wordt achternagezeten door demonen en de enige manier om het te overleven, is door de Levensbeker te vinden en daarmee haar moeder te vinden.

Laat ik maar eerlijk zijn en gelijk met de deur in huis vallen.
Ik vond dit boek niks. Ik kan je meerdere redenen geven waarom precies (zal ik ook doen), maar in principe kan ik er verder geen woorden aan vuil maken. Dit populaire boek is niet voor mij weggelegd. Ja, als je op Goodreads kijkt is de eerste recensie die je ziet er eentje met maar 1 ster en blijkt dat niet de enige te zijn. En dan kijk je naar de waardering details en valt je iets op. De 1 sterretjes beslaat maar 2% van alle lezers. Dus ik kan wel zeggen dat ik tot de minderheid hoor met mijn mening over dit populaire boek. Maar laten we even bij het begin beginnen, toen ik het nog niet had gelezen.

Een aantal jaar geleden had ik de film gezien en ik herinner me dat ik hem best leuk vond. Het verhaal leek mij leuk, dus waarom zou ik het niet leuk vinden. Toen besloten mijn zus en ik een Buddyread te houden omtrent dit boek, want waarom niet? Wat ik gelijk opmerkte, was dat de hoofdstukken lang waren (voor mij een minpunt). Maar, zowat iedere fantasy of dystopian had lange hoofdstukken, dus dat was wel oké. Ik las langzaam, maar dat accepteerde ik - ik ben immers niet de snelste lezer. Totdat ik dit boek meerdere keren neerlegde en weer oppakte en ik er maar niet doorheen kwam. Toen kwam wel een besef. Misschien was dit toch niet een boek dat ik leuk ging vinden. En kwam er zelfs een moment dat ik me afvroeg of ik het wel niet moest DNF’en. Ik was alleen zo ver, dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan. Ik heb alleen de laatste 150 pagina’s geskimmed, dat dan weer wel.

En toen had ik het uit. 9 dagen voordat ik er een jaar mee bezig zou zijn.
Poe poe poe, dat werd tijd!

Waar moet ik mee beginnen?

De hoofdstukken waren voor mij nét iets te lang.
Iedere keer pakte ik het boek vol goede moed op, maar als ik een paar pagina’s had gelezen, had ik behoefte aan een nieuw hoofdstuk. Het hoofdstuk was te lang om mijn interesse vast te houden. Niet leuk dus!

Het verhaal was niet interessant.
Oké, wat is het doel van Clary?
Haar moeder vinden.
Juist en wat gebeurt er in de 300 pagina’s die tussen Clary en haar moeder zitten?
Uhm, ze ontdekt dat ze een schaduwjager is?
En wat nog meer?
Ze ontdekt het verhaal van familie enzo!
Nee, dat ontdekt ze pas als ze haar moeder heeft gevonden. Wat in die 300 pagina’s?
…

De personages mocht ik ook niet.
Kom op! Voor mij hadden de personages weinig persoonlijkheid. Ze waren gewoon het standaard YA-boekenpersonage. Oké, Jace’ opmerkingen waren soms wel grappig. Maar voor de rest? Nope, niks bijzonders. Hierdoor gaf ik ook niet om de personages en wat er met hen gebeurde, waardoor het verhaal ook niet-interessant werd en ik gewoon niet verder las. En wat gebeurde er met Alec?!

En dan heb ik het nog niet over de schrijfstijl gehad.
Ik zal je één ding vertellen en meer hoef je niet te weten: Ik heb wel met betere schrijfstijlen te maken gehad, zowat continu. Oh en het tweede ding: De schrijfstijl was nogal kinderachtig. Nogal, ja.

Oh en word nou niet boos in de reacties! Want er zijn heus wel dingen die ik niet slecht vond. Zo vond ik de wereld erg interessant. De runen, de benedenkinderen (ofzo), de Akkoorden, Idris en Valentijn enzo. En ik wil wel weten hoe het verder gaat. Maar dat zouden de enige redenen zijn om verder te lezen, maar de negatieve punten wegen wel heel zwaar in de beoordeling (en stiekem heb ik gewoon geen zin om al die boeken te lezen want het zijn er gewoon veel te veel!).

Recensie is oorspronkelijk verschenen op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2018/09/02/recensie-stad-van-beenderen-cassandra-clare/