Een ietwat teleurstelling met een vage plottwist

De o zo perfecte familie Sinclair wordt ruw verstoord als er in zomer 15 een ongeluk gebeurt. Cadence kan zich van het ongeluk nog weinig herinneren en mag pas na twee jaar terug naar het privé-eiland. Hoewel haar familie niets wil vertellen over wat er destijds is gebeurd, probeert Cadence daar achter te komen. Naarmate de zomer vordert, groeit Cadence niet alleen steeds meer van haar familie vandaan, maar komt ze er ook langzamerhand achter wat er tijdens zomer 15 is gebeurd.

Dit is misschien het meest absurde verhaal ooit. Het meest bizarre, rare en mysterieuze verhaal ooit. Mysterieus is goed, zoals bij Voor ik je Loslaat, maar bij dit boek was het net té mysterieus. Het was onduidelijk, waardoor ik het eigenlijk niet zo interessant vond. In plaats van dat ik graag wilde weten wat er precies was gebeurd, kon het mij eigenlijk maar weinig schelen. Dat was wel jammer.

Waar ik mij in het begin behoorlijk aan stoorde, maar later wel mee begon te vallen, was dat Cadence en haar neven en nichten hun moeder ‘mammie’ noemen. Prima, je mag je moeder noemen hoe je wil, maar ‘mammie’ vond ik zelf erg irritant. Ik vind het erg verwend klinken, hoewel het natuurlijk ook een rijke verwende familie is. Dus is het wel gepast, maar destijds dacht ik daar niet aan en vond ik het echt irritant.

Ik denk niet dat ik het einde had verwacht. Ik denk niet dat überhaupt iemand het had verwacht. Want dat einde is gewoon ?!. Eerst begreep ik het einde niet, totdat mijn zus het uitlegde en ik het uiteindelijk wel begreep. Maar het einde is gewoon zo bizar!

Door het einde zat ik nog wel even te twijfelen of ik het niet op z’n minst 4 sterren moest geven, totdat ik mij bedacht en realiseerde dat het boek niet goed genoeg voor mij was om de 4 sterren te verdienen. 3 sterren was voldoende. Oh en ik heb ook wel gedacht aan 2 sterren, maar dat was toch net iets te weinig.