Een typische Ammaniti die hier en daar afwijkt van zijn vorige werk

Er zijn schrijvers waarvan ik het boek zo snel mogelijk in huis wil hebben. Niccolò Ammaniti is er daar één van. Ik was dan ook heel blij toen zijn nieuwste werk door de postbode werd gebracht. Ondanks dat ik uit blijheid een dansje door de woonkamer deed, brengt een nieuw boek van een favoriete schrijver toch altijd een bepaalde druk met zich mee. De grote vraag is namelijk of het boek aan mijn hoge verwachtingen voldoet.

Het eiland Sicilië is niets anders meer dan ruïnes van steden die met elkaar verbonden zijn door onbegaanbare wegen. Er is geen elektriciteit en voedsel is schaars. De oorzaak van deze post-apocalyptische wereld is een virus waaraan alle volwassenen zijn gestorven. Eén van de kinderen die zich in deze situatie moet redden is de dertienjarige Anna. Zij verlaat regelmatig haar huis om op zoek te gaan naar eten, drinken, medicijnen of batterijen. De wilde honden lijken dan vaak het grootste gevaar, maar op een dag is haar jongere broertje Astor verdwenen. Met een notitieboekje vol tips van haar moeder gaat ze op zoek naar Astor, niet alleen in de hoop dat ze weer met elkaar worden herenigd, maar ook in de hoop dat ze het eiland kunnen verlaten.

‘Anna’ is een typische Ammaniti, hij wijkt hier en daar af van voorgaand werk doordat er bijna geen volwassenen in het verhaal voorkomen en de setting post-apocalyptisch is, maar als je mij dit boek zonder auteursnaam had gegeven had ik zeker vermoed dat dit een Ammaniti is. De hoofdrol is wederom weggelegd voor kinderen die in een moeilijke situatie zitten, maar deze keer op een nog gruwelijkere wijze dan anders doordat de hele vertrouwde wereld te gronde is gegaan. Dit is één van de punten waarom ik van deze schrijver houdt. Hij is niet bang om iets te schrijven, hij is hard en wreed. Deze stijl zorgt ervoor dat er een soort formule ontstaat die alleen Ammaniti beheerst en altijd een succes is. Kinderen die in onmenselijke situaties terecht komen doen namelijk altijd iets met je, maar in dit geval is het meer dan medeleven: het is een pijn of zelfs een walging die Ammaniti bij de lezer weet te creëren.

Angelica hurkte met een brandende sigaret tussen haar lippen naast haar neer en keek haar aan. Ze nam een trekje, blies een rookwolk in Anna’s gezicht en stak een hand in haar korte broek.
Het meisje slaakte een kreet terwijl ze zich probeerde te ontworstelen aan de houdgreep van de blauwe kinden. ‘Laat me met rust, rotwijf.
Angelica greep Anna’s schaamhaar vast en trok. Aandachtig bekeek ze de pluk haar in haar handen. ‘Dertien, misschien veertien.’
Genoeg over de algemene stijl van Ammaniti. Waarom zou je juist dit boek moeten lezen?
Het virus en de wereld die de schrijver schetst bestaan niet en toch is het verhaal realistisch. De omschrijvingen zijn dan ook gedetailleerd waardoor het verhaal nog levendiger wordt. Daarnaast zijn ook de kinderen geloofwaardig. Ze hebben namelijk allemaal nog iets kinderlijks, maar tegelijkertijd het karakter van iemand die moet overleven.

Dat Anna naar mijn mening een geloofwaardig boek is lijkt mij duidelijk, maar door met alleen maar positieve punten te strooien wordt deze recensie misschien iets minder overtuigend. Ik zal dan ook eerlijk toegeven dat dit boek ook minder goede kanten heeft. Zo heb ik wel eens een boek van deze schrijver gelezen dat spannender is. Anna is opgedeeld in drie delen en waar het tweede deel over ging is mij niet helemaal duidelijk. Het bracht een aantal personages bij elkaar, maar voor de rest was het vaag. Meer ga ik er niet over zeggen om spoilers te voorkomen. Doordat het verhaal op sommige stukken minder duidelijk was, zorgde dit er ook voor dat de spanning soms ver te zoeken was op momenten dat je deze juist wel verwachtte.

Ondanks dit minpunt is en blijft Anna een goed boek. Ammaniti heeft lef getoond door een boek te schrijven dat net even anders is dan zijn andere boeken en daarom is het vage gedeelte hem vergeven. Een mens moet tenslotte de kans krijgen om te leren.