Verloren in prachtige zinnen

"In Pluto liet de zon ons dezelfde kant op groeien. Onze klokken stonden gelijk. Daar was samen nog niet deelbaar door apart."

Ik zou Lara Taveirne vijf sterren willen geven voor haar virtuoze schrijfstijl alleen. Haar zinnen zijn prachtig opgebouwd, haar metaforen zorgvuldig gekozen en ze zetten je aan tot denken. Ze weet met haar taal meer te zeggen door net iets níét te schrijven en houdt je zo in de ban. Ook haar zwaarmoedige thema’s en de manier waarop ze die met diepgang en subtiliteit benadert, dwingen bewondering af en geven je stof tot nadenken.

Toch kon dit verhaal me niet volledig overtuigen. Ik moest me er echt doorheen worstelen. Ondanks het feit dat het boek zich over verschillende generaties uitstrekt, gebeurt er eigenlijk weinig. Ik voelde geen sterke band met de personages of de setting, waardoor de emotionele impact voor mij beperkt bleef. Wat me overeind hield, was de schoonheid van de taal zelf en de subtiele geheimen die hier en daar worden onthuld. Hierdoor kon ik het niet over mijn hart krijgen om deze niet af te maken.

Maar ondanks de stilistische pracht van Lara Taveirne, toch maar drie sterren voor deze...