Aardig verhaal ontsierd door fouten en ongerijmdheden

In een catacombe bij een oud treinstation in Crouch End in Londen krijgt een zwerver de schrik van zijn leven. Hij vindt een menselijk skelet en steelt de ring die nog aan de vingerkootjes zit. “Botjes vielen als mikado uiteen.” Aldus krijgt de lezer te horen. Of dit fysiologisch mogelijk is, zal schrijfster Patricia Snel mogelijkerwijs hebben onderzocht. Kenners van mikado zullen hun twijfels hebben, anatomen wellicht ook.

De befaamde violiste Amber Kaufmann woont met haar man Kurt en hun huishoudster Nettie aan de Keizersgracht in Amsterdam. Tijdens een radio-interview voor de BBC van Amber wordt de uitzending plotseling onderbroken nadat bekend geworden is dat de stoffelijke resten van het drie jaar eerder in Londen verdwenen viooltalent Lena Miller zijn gevonden. Lena was de dochter van de bekende politicus Jack Miller. Zij was ten tijde van haar verdwijning studente aan de Koninklijke Academie voor Strijkinstrumenten waarvan Kurt Kaufmann toentertijd directeur was.
Al snel wordt een verdachte opgepakt. Twee verhaallijnen lopen vervolgens wisselend door het boek. De verregaande invloed van het drama rond Lena op het beroepsmatige leven én het privéleven van Amber als violiste en ook haar pogingen het tij te keren in Londen enerzijds, en het onderzoek van oud-rechercheur Luke O’Connor van de Londense politie anderzijds. Deze rechtschapen man kreeg ten tijde van het initiële onderzoek van de verdwijning van Lena Miller problemen met zijn chef Andrew en is om duistere redenen van de zaak afgehaald. Dat heeft hij nooit kunnen verkroppen. O’Connor bijt zich op eigen houtje vast in de zaak en doet opmerkelijke ontdekkingen terwijl hij ook de zorg heeft voor zijn echtgenote Vera die een herseninfarct heeft gehad.
Personages van allerlei pluimage bevolken het verhaal. Zo zijn daar de chauffeur en later manusje-van-alles van Amber Tommy Smith die voor een chauffeur nogal hoogontwikkeld is en zich opvallend gedraagt in diverse opzichten, de jonge muziekstudent Sam Perry, de nauwelijks uit de verf komende Sacha Simonova die een verhouding met een van de hoofdpersonen heeft, de door toedoen van Kurt mislukte vioolstudent Steven Sutcliffe, de behulpzame Jessica en de kroegbaas Jimmy die over opvallend veel geld beschikt.
Lange tijd lijkt duidelijk wie de dood van Lena Miller op zijn geweten heeft doch de doorgewinterde thrillerlezer houdt dan uiteraard twijfel want meestal is het toch net even anders. En terecht want de plot ontwikkelt zich tegen het eind van het verhaal in een andere richting. Die is echter voor ervaren thrillerlezers toch wel tamelijk voorspelbaar.

Patricia Snel heeft een vlotte pen en geeft er ook blijk van dat ze een verhaal structuur kan geven. Haar taalgebruik is aangenaam maar het boek wordt ontsierd door een (on)behoorlijk aantal taalfouten en verkeerde omschrijvingen. Ook de schetsen van sommige gebeurtenissen en de gehanteerde beeldspraak kunnen niet altijd de toets der kritiek doorstaan.
Wat te denken van de volgende zinsneden: “Kurt pakte een koekje. Amber hoorde zijn kiezen de zoetigheid vermalen.” En: “Heel in de verte lag Sumatra dat als een stuk broccoli in het water dreef.” Op dat moment verbleven Amber en Kurt in Singapore; of het blote oog daarvandaan deze broccoli kan waarnemen, kan in het midden blijven.
De zin “De wijn verwarmde haar borstkas” zal een fervent wijndrinker zeker bevreemden omdat zulks fysiek onmogelijk is.
Ook wordt in een noodsituatie aan een iPhone een lichtgevende kwaliteit toegedicht die niet spoort met de technische mogelijkheden van het apparaat.
En de lezer ontkomt helaas ook bij dit boek niet –zij het maar eenmalig- aan een drie letters tellend schuttingwoord waarvoor alternatieven in aanzienlijke mate voorhanden zijn.
Het verhaal is overigens zeker aardig en geeft op onderhoudende wijze de problemen weer waarmee beroemdheden worstelen als niet alles verloopt zoals zij zouden wensen. Sommige karakters komen goed uit de verf.

Reeds kort na het verschijnen van het boek waren op Hebban en bol vele “recensies” (feitelijk ging het om schrifturen van enkele regels) te lezen waarin zonder uitzondering vijf sterren werden toegekend aan dit boek. Een merkwaardig fenomeen dat allerlei niet bewijsbare vermoedens doet rijzen.

Omdat drie sterren in het referentiekader van uw recensent teveel zijn en twee toch wel iets te mager vanwege het aardige verhaal en de veelal goede sfeertekeningen, krijgt “De violiste” van Patricia Snel tweeëneenhalve ster.