Voorspelbaar verhaal met weinig diepgang

In “Lieve mama” van Esther Verhoef leiden Werner en Helen Möhring een ogenschijnlijk gelukkig leven. Zij baden in weelde, wonen in een vrijstaand huis met grote tuin en zwembad en hebben drie opgroeiende kinderen: Sara, Thom en Emma. Werner leidt een viertal goedlopende restaurants en Helen werkt als verpleegkundige op de verkoeverafdeling van het ziekenhuis.
Hun leven neemt een dramatische wending als de jongelieden Ralf en Brian een overval op hun huis plegen als de kinderen niet thuis zijn. Daarbij valt een dode. Vanaf dat moment ontrolt zich een nogal langdradig deel van het verhaal over de wijze waarop men zich ontdoet van het lijk. Ontdekking van die wederrechtelijke actie dreigt maar gebeurt nèt niet. De rol van degene die daarbij op het toneel verschijnt, is ongeloofwaardig en eindigt in het niets.
En als dat eenmaal achter de rug is wordt de aandacht gericht op de barsten in het huwelijk van Werner en Helen die verregaande gevolgen dreigen te krijgen. Helen koestert warme gevoelens voor haar collega Lex maar onderdrukt die affectie geheel. Werner heeft een buitenechtelijke relatie die op miraculeuze wijze wordt ontdekt door een jongeman die bevriend is met dochter Sara. Dan volgt een vakantietrip van Werner en Helen waarin de gelet op de andere verwachtingen weinig doortastende handelwijze van Werner opvalt.
Er vinden enkele tamelijk voorspelbare gebeurtenissen plaats en de plot ontvouwt zich op niet erg originele wijze. De achtergrond van de titel van het boek wordt aan het eind van het verhaal duidelijk.

Esther Verhoef is een gelouterd schrijfster en heeft een voortreffelijk taalgebruik. Behoudens een enkele uitzondering ( “Het rinkelen van zijn sleutelbos weerkaatste tussen de huizenblokken.”) bezondigt zij zich niet aan moeizame beeldspraak of vreemde metaforen, zoals sommige andere thrillerschrijvers (teveel) doen. Wat zij wel had mogen laten is het onnodige gebruik van Engelse woorden.
Verhoef schrijft in veelal korte en duidelijke zinnen die het lezen van het boek gemakkelijk maken. Aan dat gemak wordt echter nogal afbreuk gedaan door de vaak ultrakorte beschrijvingen van deelscènes die elkaar voortdurend afwisselen. Dat is de laatste jaren bij thrillerschrijvers in de mode gekomen en pretendeert een aantal verhaallijnen allengs naar elkaar toe te laten groeien. In “Lieve mama” is daar evenwel geen sprake van. Er wordt regelmatig gewisseld tussen scènes die tot een en dezelfde verhaallijn behoren. Dat leidt tot een gemaakte levendigheid die niet alle lezers als prettig zullen ervaren.
De aanvankelijke hoofdmoot van het verhaal –bij inbraak valt een dode, wat nu?- is niet echt origineel en naast onderdeel van maatschappelijke discussie ook al vaker onderwerp van thrillers geweest. De plot is aardig maar mist echt verrassende elementen. Het boek is daarmee een vlot leesbare thriller met een oppervlakkig verhaal dat een lage spanningsboog heeft en in zijn ontwikkeling nauwelijks verrassingen biedt. De personages worden met weinig diepgang geschetst en hebben die ook niet.
Voor luie lezers een aangenaam tussendoortje, voor lezers die meer uitdaging verwachten een tegenvaller, zeker na het vorige goede boek “De kraamhulp” van Verhoef.

“Lieve mama” krijgt drie bleke sterren.