Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

De hoogstapelaar

Charlyonbooks 21 april 2019
De hoogstapelaar is geschreven in een stijl die doet denken aan Vestdijk en Reve. Statige, gedragen, afgemeten zijne en woorden. Het boek speelt zich af in late jaren vijftig, begin jaren zestig en het taalgebruik zet je ook gelijk in die tijd.

Het is een verhaal over een jong volwassene die wanhopig zichzelf probeert neer te zetten in de wereld. Hij wil gezien worden, hij wil machtig zijn, de wereld naar zijn hand zetten. Hierbij refereert hij veel aan Sartre:

Iedereen is alleen, en geworpen, neergedaald in een wereld die niet is zoals hijzelf...de blik..dat is belangrijk bij Sartre; anderen die naar hem kijken alsof ze door een sleutelgat loeren, hem betrappen, hem beloeren, en waartegen hij zich alleen kan verdedigen door zichzelf te kiezen in al dat zinloze....(pg 197)

Hij kiest er voor om anders te zijn, kil en afstandelijk, onvoorspelbaar. Iedere gedachte wordt besteed aan hoe dat doel te bereiken en te evalueren hoe hij het heeft gedaan en hoe het volgende keer anders, beter moet. Het leidt tot een grote leegheid in hem, die hem langzaam maar zeker wegvreet. Wat tot uitdrukking komt door steeds grotere en langduriger depressies. En door dit alles heen spelen gevoelens van homofilie en travestie.

Het is geen opwekkend boek en het is ook geen hoofdpersoon waar je heel erg van gaat houden. Al zou je hem weleens door elkaar willen rammelen, maar het boek geeft geen aanleiding voor hoop. Deze jongen lijkt niet meer bereikbaar, gepantserd in zijn eigen werkelijkheid en daar steeds verder in terugdringen, gedreven door de angst om ontmaskert te worden en het geloof dat er niets in hem te vinden is.

Prachtig geschreven.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Charlyonbooks