Recht in het hart

Al na een paar bladzijden was ik een beetje verliefd op Nicolien Mizee. Een gevoel dat zich verdiepte met iedere geschreven fax aan Ger Beukenkamp. Haar schrifjdocent, die nooit terugschrijft. Wat een cadeau moet het zijn geweest om die faxen te ontvangen, hoewel het ook angstaanjagend kan zijn iemand die zo direct, zo open en zo duidelijk een rol in je leven in gaat nemen en je onvoorwaardelijke steun zoekt.

De briefwisseling start over een scenario wat ze aan het schrijven is maar gaat alras meer over haar onvermogen in de maatschappij mee te draaien. Ze schrijft hier onverbloemd over, neemt je mee in haar onbegrip over hoe wij dingen doen. En door haar ogen zie je daar ook de absurditeit van in. Ze intrigeert met aan de ene kant de kracht waarmee ze haar eigen weg zoekt en gaat en aan de andere kant de kwetsbaarheid, die zich uit in depressies.

Dit alles prachtig en krachtig beschreven, met een vleug humor en liefde. Verslavend zijn ze, deze faxen. Deel twee staat op het lijstje voor Sinterklaas.