Lezersrecensie
Stilistisch en inhoudelijk zeer, zeer fraai boek!
Dit is een heel bijzonder boek, al is het alleen maar om de stijl. Sebald geeft er blijk van lak te hebben aan de gangbare conventies en gebruikt daarom in het geheel geen structurerende elementen als alinea’s of hoofdstukken. Zelfs soms een keer een zin eindigen, lijkt Sebald een vervelende onderbreking te vinden. En zo staat het boek vol met soms ellenlang doormeanderende woordenstromen.
Dit zou een vervelend boek kunnen opleveren, maar dat is geenszins het geval. Want Sebald heeft gewoon een heel fijn pennetje en vooral een enorme verteldrift. En zo sleurt hij je meedogenloos het verhaal in, waarin de ik-persoon vertelt over zijn ontmoetingen met de excentrieke, welbespraakte Austerlitz. Die blijkt als kind aan het begin van de oorlog door zijn joodse ouders naar Engeland te zijn gestuurd, waar hij opgroeit als domineeszoon Daffyd in Wales. Zijn biologische ouders heeft hij nooit meer gezien en zo blijft Austerlitz zijn hele leven het gevoel houden dat hij nergens bij hoort.
Maar hiermee is het boek zeker niet volledig samengevat. Want wat Sebald ook doet is prachtige observaties op je loslaten en kostelijke semi-wetenschappelijke beschouwingen over tal van onderwerpen, zoals de wonderlijke eigenaardigheden van de Middeleeuwse vestingbouw en de inrichting van Theresienstadt (tijdens de oorlog een Joods Getto).
En overal houdt hij je goed bij de les, ondanks, zoals gesteld, het gebrek aan stijlelementen: ook als je leest over hoe de ik-persoon vertelt over hoe Austerlitz vertelt over hoe Vera (een voormalige buurvrouw van zijn ouders) vertelt over de oorlog (“Vera zei, zei Austerlitz, dat…”), dan raak je geen moment in de war.
Sebald’s lak aan de stijlregels deed me erg denken aan het boek ‘Alles wat is‘ van James Salter, dat precies hetzelfde laat zien. Want ook dat boek lakt veel van die onwrikbare regels als de laars. Komt het misschien omdat zowel Sebald als Salter gearriveerde schrijvers zijn van gevorderde leeftijd? Hebben bejaarde schrijvers zoals zij gewoon geen zin meer om te voldoen aan al die zogenaamde voorschriften? Het lijkt er wel op en het geeft er ook blijk van dat je al die schrijf- en stijlregels misschien wel vooral niet te serieus moet nemen. Want ook zonder weten zowel Sebald als Salter een geweldig mooi boek te schrijven.
Kortom: dit is een boek dat je zeker moet lezen!
Dit zou een vervelend boek kunnen opleveren, maar dat is geenszins het geval. Want Sebald heeft gewoon een heel fijn pennetje en vooral een enorme verteldrift. En zo sleurt hij je meedogenloos het verhaal in, waarin de ik-persoon vertelt over zijn ontmoetingen met de excentrieke, welbespraakte Austerlitz. Die blijkt als kind aan het begin van de oorlog door zijn joodse ouders naar Engeland te zijn gestuurd, waar hij opgroeit als domineeszoon Daffyd in Wales. Zijn biologische ouders heeft hij nooit meer gezien en zo blijft Austerlitz zijn hele leven het gevoel houden dat hij nergens bij hoort.
Maar hiermee is het boek zeker niet volledig samengevat. Want wat Sebald ook doet is prachtige observaties op je loslaten en kostelijke semi-wetenschappelijke beschouwingen over tal van onderwerpen, zoals de wonderlijke eigenaardigheden van de Middeleeuwse vestingbouw en de inrichting van Theresienstadt (tijdens de oorlog een Joods Getto).
En overal houdt hij je goed bij de les, ondanks, zoals gesteld, het gebrek aan stijlelementen: ook als je leest over hoe de ik-persoon vertelt over hoe Austerlitz vertelt over hoe Vera (een voormalige buurvrouw van zijn ouders) vertelt over de oorlog (“Vera zei, zei Austerlitz, dat…”), dan raak je geen moment in de war.
Sebald’s lak aan de stijlregels deed me erg denken aan het boek ‘Alles wat is‘ van James Salter, dat precies hetzelfde laat zien. Want ook dat boek lakt veel van die onwrikbare regels als de laars. Komt het misschien omdat zowel Sebald als Salter gearriveerde schrijvers zijn van gevorderde leeftijd? Hebben bejaarde schrijvers zoals zij gewoon geen zin meer om te voldoen aan al die zogenaamde voorschriften? Het lijkt er wel op en het geeft er ook blijk van dat je al die schrijf- en stijlregels misschien wel vooral niet te serieus moet nemen. Want ook zonder weten zowel Sebald als Salter een geweldig mooi boek te schrijven.
Kortom: dit is een boek dat je zeker moet lezen!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Christian Deterink
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
