Ik heb het vast mis, maar ik vond hier weinig aan...

Dit boek pakte ik er maar eens bij met het idee dat het misschien aardig was wat weer eens iets te lezen van één van de zogeheten de ‘Grote Drie’. Helaas werd het niet echt een succes. Uiteraard zullen veel literatatuurliefhebbers het wel grondig met me oneens zijn, maar ik vond het maar niets. Hermans brengt zijn verhaaltje hortend en stotend op gang, met hier en daar naar mijn idee ronduit matig proza. Dat doen heel veel hedendaagse auteurs naar mijn idee toch echt een stuk beter.
Hiernaast is de plot (hoe Osewoudt wordt meegezogen in het wereldje van Dorbeck) maar weinig aansprekend en al helemaal niet geloofwaardig. Bijvoorbeeld: in plaats van dat burgermannetje Osewoudt panikeert als hem op een bepaald moment een pistool in de hand wordt gedrukt en hij iemand moet doodschieten, wil Hermans je doen geloven dat hij zonder blikken of blozen voldoet aan de opdracht. Tja… Het zorgde ervoor dat ik maar matig geboeid was door het boek. Ik kon me er gewoon niet door laten meeslepen.
En tja… dat was het dan alweer zo’n beetje. Ik zal vast wel weer allerlei nuances gemist hebben, maar dat zal dan wel, ik heb het boek maar weer halfgelezen weg gelegd. Helaas…