De hype is terecht; dit is een prachtig boek in een heerlijke poëtische en barokke schrijfstijl

De heren critici vielen enige tijd geleden over elkaar heen om hun bewondering uit te spreken over dit debuut van Zafon. Daarom werd het tijd dat -nu de hype allang geluwd is- ik het boek ook eens las.
En ik moet zeggen, ik werd niet teleurgesteld. Zafon heeft een prachtige poëtische, barokke schrijfstijl en vertelt ook nog eens een meeslepend verhaal dat je niet makkelijk weglegt in een ook nog eens kleurrijke omgeving (het Barcelona van net na de burgeroorlog). Het verhaal gaat er kort gezegd over hoe de jonge Daniel Sempere een mysterieus boek vindt (natuurlijk ‘De schaduw van de wind’ geheten) en in zijn zoektocht naar de schrijver, ene Julián Carax merkt dat diens leven merkwaardig veel gelijkenissen heeft met het zijne. Eén en ander komt samen in een mooie apotheose, waarna Zafon afsluit met een eerste hint naar zijn volgende roman: welke reclamegoeroe had dat hem kunnen verbeteren?
Is er dan niets aan te merken op dit boek? Nou ja, misschien is Zafon’s schrijfstijl wel soms een beetje ‘over the top’, en zijn de prachtig geboetseerde volzinnen die hij verschillende eloquente personages laat uitspreken (zoals Fermin Romero de Torres, maar ook Don Barcélo en don Anacleto) wel een beetje te gemaakt. Maar ach, het doet nauwelijks af aan gewoon een erg goede roman. Voor de weinigen die dit boek nog niet gelezen hebben: zeker doen!