Geramde klassieker in wereldliteratuur

Dit boek had ik al eens op de middelbare school in het Engels gelezen. Toen ik een exemplaar van de Nederlandse vertaling in handen kreeg, via de ‘Nederland leest’-actie, besloot ik tot herlezing.

En dat is zeker de moeite waard, want naar mijn idee hoort dit boek zeker in een korte rij van absolute klassiekers in de wereldliteratuur. Het plot kende ik natuurlijk nog wel (groep jongens strandt op onbewoond eiland en vervalt in barbarij), maar toch bleef er voldoende om te (her-)ontdekken. Zoals de mooie stijl van Golding, die nadrukkelijk de tijd neemt om de omgeving en situaties goede te beschrijven. En de mooie wijze waarop de karakters worden getoond en het verhaal wordt uitgerold, bijvoorbeeld. En natuurlijk die briljante climax, waarin een voor zijn leven rennende Ralph en de groep beschilderde jongens die hem opjagen, op de volwassene stuiten die hen zal redden van het eiland en de volwassene doodleuk vraagt: “Zo, kinderen, lekker aan het spelen?” Geniaal!

Mede door het boeiende voorwoord van Özcan Akyol ben ik ook beter gaan inzien wat voor een vernuftige spiegel Golding ons voorhoudt over beschaving. Want natuurlijk is diens hele verhaal ook te lezen als metafoor over hoe dun ons laagje beschaving eigenlijk is en hoe snel die ten val kan komen. Hiermee absoluut zeer de moeite waard!