Wat een verbeeldingskracht!

Met dit boek versterkt Paul Auster de status die hij bij mij heeft als één van mijn favoriete schrijvers! Auster is een schrijver met een enorme vertelkracht, die eerder teveel verhalen te vertellen lijkt te hebben, dan dat hij er ooit om verlegen zit. Dit blijkt ook uit zijn boeken, die vaak bestaan uit allerlei verhaaltjes in verhaaltjes, soms zover doorgevoerd dat het doet denken aan een Matroesjka-pop. Een ander centraal thema in Auster’s werk in de dunne scheidslijn tussen de ‘echte’ wereld en droomwerelden, niet voor niets heet dit boek natuurlijk ook ‘Het boek der illussies’.
Het verhaal draait om David Zimmer, wiens gezin is omgekomen bij een vliegramp. Hij vindt troost bij het schrijven van een boek over Hector Mann, één van de laatste grote acteurs in het tijdperk van de Stille Film. Deze Mann is na een briljante maar ultra-korte carrière van de een op de andere dag spoorloos verdwenen uit Hollywood. Maar als Zimmer zijn boek heeft uitgebracht wordt hij, zestig jaar na data geschreven, met de vraag of hij Hector Mann wil ontmoeten. Dat gebeurt uiteindelijk ook en David krijgt nog de kans de oude man één keer te spreken voor die sterft…
Auster speelt een listig spel met de verschillende verhalen in zijn boek. Waar Zimmer na de dood van zijn gezin ook eigenlijk dood wilde, brengt Mann hem terug in het leven. Mann zelf echter ontzegt zich datzelfde leven door schuldgevoel over een noodlottige moord die hem uit Hollywood verdreef. Ook de films van Mann, die soms uitgebreid beschreven worden, verhouden zich allemaal op de een of andere manier tot elkaar. Hiermee is het boek een heel bijzondere stijloefening geworden. Een boek dus dat, met de enorme verbeeldingskracht van Auster, zéér de moeite waard is.