Te glad, te melodramatisch, te voorspelbaar...

Dit boek gaat over Georgy, die we volgen als hij, vanuit een zeer lage afkomt, min of meer door toeval de taak krijgt de ziekelijke zoon van Tsaar Nicolaas II, Alexei, te beschermen. Georgy heeft echter vooral oog voor diens zusje Anastasia, met wie hij zelfs een romance krijgt. Dit verhaal wordt doorsneden door een relaas over het latere leven van onze hoofdpersoon, als die met zijn vrouw Zoya uitwijkt naar (uiteindelijk) Parijs. De nadruk ligt hierbij op hoe hun enige dochter op enig moment overlijdt en hoe zijn vrouw hem op bejaarde leeftijd ontvalt door een slopende ziekte. En van daaruit wordt steeds verder in de geschiedenis gedoken.

Boyne kan prima schrijven, dat hebben ook eerdere boeken van hem wel bewezen. Maar toch was ik niet overtuigd. De toon die Boyne aanslaat vind ik vaak toch iets te melodramatisch. Het is allemaal iets te glad. Ook vond ik niet alle passages over het leven van Georgy even spannend. En ten slotte vond ik ook alles niet even geloofwaardig, zoals die gesprekken die onze hoofdpersoon heeft met de Tsaar.

Wat verder een groot manco is, is dat je de plottwist die Boyne uiteindelijk voor je in petto heeft, vanaf nogal ver ziet aankomen. De apotheose vindt namelijk plaats, zo begrijp je met enige geschiedkundige kennis al snel, in Jekaterinenburg, waar de afgezette tsaar en zijn hele familie bruut worden afgemaakt. De hele familie? Nee, je raadt het al: Georgy is net op tijd om zijn geliefde Anastasia te redden en vlucht met haar Rusland uit, waarbij zij natuurlijk een schuilnaam aanneemt, die van Zoya. Tja, dat gegeven is toch echt onvoldoende om dit hele boek te dragen. Nee, geen onverdeeld succes!