Uiteindelijk toch een ontroerend mooi boek!

Met een gezonde dosis scepsis begon ik aan dit boek, natuurlijk om de voor de hand liggende redenen: het is een bestseller, Nederlands en ook nog eens min of meer autobiografisch. Concluderend: dat kon niet wat zijn.
Aanvankelijk leek het er op dat mijn twijfels werkelijkheid werden. Met de ultrakorte hoofdstukjes, simpele schrijfstijl en ongein als flarden songtekst, voetnoten en tekstvakken met aanvullende info, had ik niet het idee te zijn begonnen aan een belangrijke exponent van de hedendaagse vaderlandse literatuur, maar eerder aan een broddelwerkje wat een ongetalenteerde reclameschrijver zou maken voor tieners.
Het verhaal maakt het er ook al niet echt beter op, omdat hoofdpersoon Stijn nou niet echt een persoon is waar je meteen van gaat houden, met zijn weinig sympathieke hedonistische en egoïstische trekjes. Zeker als hij, ondanks het feit dat zijn vrouw Carmen kanker blijkt te hebben, gewoon doorgaat met feesten en vreemdgaan.
Kluun’s losse en soms erg geestige stijl maken echter dat je toch blijft doorlezen en dat is maar goed ook. Want langzaamaan krijgt het verhaal toch een emotionele lading, als blijkt dat Carmen ècht terminaal ziek is. Misschien wel juist doordat het boek zo licht en oppervlakkig begint, wordt het dan opeens des te aangrijpender, als verteld wordt hoe Stijn de dood van zijn vrouw beleeft. Ik moet zeggen dat ik oprecht geroerd was, misschien wel ook omdat tot in de meest ellendige momenten, de humor nooit ver weg blijft.
Uiteindelijk is dit dus tòch gewoon een erg bijzonder en goed boek!